Papierowe łódki

[Adela]

Na zaschniętych ustach poranki przy otwartym oknie.
Światło przychodzi znikąd i przysiada na kanapie.
To stara, dobra kanapa, perfekcyjnie powielająca schematy.
Obiad przed telewizorem, niedokrwiony serdeczny palec.
Milczymy.

Wszystko bezbłędnie przemija.
Sterty naczyń pęcznieją w zlewozmywaku
na przemian z dietami cud.
Skrzypią drzwi, klamka kurczy się do rozmiarów owada.

Pamiętasz, kiedyś puszczaliśmy papierowe łódki na wodzie.
Przechodzący obok staruszek zastygł,
jak mnich w litanii.

[żakote]

Jakąkolwiek wartość ma jedynie przeszłość, ponieważ przeszłość jest i teraźniejszość czerpiąca piękno z przeszłości.
na wodę?, raczej na wodzie

Ładny wiersz.

[eka]

Wszystko bezbłędnie przemija.

Dobre.

Dlatego nie uda się zbudować w świadomości wehikułu czasu.
Wiersz o goryczy zanikania, w pierwszym wersie drugiej cząstki, spokojnie można pominąć drugie przemijanie.

Pozdrawiam.

[coobus]

Czas puszczania papierowych łódek na wodzie przemija. Takie jego prawo. Nasze prawo tęsknić za tymi dniami. Zwłaszcza gdy milczenie we dwoje staje się nie bliskością a ciężarem. Przeciwwagą niezatapialnych papierowych chwil.
za całość.

[she]

Biorę w całości - wspaniały