Dawno ostygła herbata

[alchemik]

Przeminęło, frunęło, może nawet z wiatrem,
choć widziałem, że z deszczem odpływa w strumieniu.
W oczach zieleń i złote iskierki jesieni.
Srebrne nitki we włosach mamią babim latem.

Jesteś. I już się tobą z nikim nie podzielę.
Do serca tulę wreszcie, nikt mi nie odbierze.
Z gorzkich pragnień powstałaś, a więc mogę wierzyć,
że nie zdradzisz ponownie z byłym przyjacielem.

Z tobą słota za oknem wcale nie jest smutna.
Znów sztalugi ustawiasz i opinasz ramy.
Kolorami jesieni, farbą znaczysz płótna.

Może teraz z przekory w zielone zagramy.
Trochę trudniej, na dworze przecież liście żółkną.
Dawno zimna herbata, w kubku zapomnianym.

J.E.S.

[Leon Gutner]

Przepłynąłem całkiem przyjemnie .
Nastój , klimat, forma ....

Bardzo przyjemny wiersz .

Z uszanowaniem L.G.

[Malwina]

W Twoim optymistycznym wierszu nawet jesień można jakoś przetrwać.A tu już zima zagląda do okien:)

[Ewa Włodek]

To - szczególnie! Ładnie o jesieni życia, która nie musi być jesienią uczuć...

Srebrne nitki we włosach mamią babim latem.

z pozdrowieniem...
Ewa

[Henryk VIII]

Ciekawy tekst, w pejzaż wpisane konkrety i refleksje, i zdania subiektywne; prywatne - " Tu jesteś, już się tobą z nikim nie podzielę." TO JEST TO - CZYLI NASZA / CHWILOWA?/ PRAWDA...

JESTEŚMY OTO. CHYBOTLIWI! A jednak...
Pozdrawiam serdecznie
H8

[Gloinnen]

Ale ta wystygła herbata w zapomnianym kubku jest przygnębiająca.
Zupełnie, jakby to, co najlepsze, działo się się jedynie w wyobraźni peela lub w jego pamięci, a końcowy rekwizyt uświadamia bolesną rzeczywistość przemijania.
W tekście mnóstwo rezygnacji, a marzenia przedstawiasz jako rodzaj erzacu. Bezpiecznie w nich, ciepło, pięknie, tylko później wzrok spoczywa na kubku herbaty, której nie ma z kim wypić - i jest jeszcze trudniej, jeszcze dotkliwiej...

Pozdrawiam,


Glo.

[alchemik]

Gloinen, to sedno wiersza.

Dawno ostygła herbata w kubku zapomnianym.

Wspomnienia, marzenia.

Iluż ludzi, to podtrzymuje przy życiu.

Fakt, że niektórych, może to nazbyt obciążać.

Och, gdybyż się tak miało możliwość modelowania dusz ludzkich.
Niby od tego jest poezja.
Tylko kto ją czyta.

Dzięki Gloinen