Śmiertelność złotych liści

[Henryk VIII]

Witaj,
Ty, który przywołałeś liść - symbol mijania, nieuchronności , podległości naszej prawidłom Czasu - czyli tego wszystkiego, co nam towarzyszy w każdej chwili istnienia.
Ale, ale! - też myślę, iż to ważne, gdy wiersz naraz przypomina odbiorcy jakieś coś, co mu było: jakiś prywatny akcent... Tak jest w moim przypadku, choć zapewne nie jedynym...
Piszesz:
"Wytopił duszę złotą
w tyglu parkowych ścieżek.."
Ten fragment nie tylko metaforycznie wstrząsa, ale i przypomina, a wręcz upomina się o świadomość u wszelkich odbiorców, o wiedzę, że..... No tak, no... że w ogóle jest anima, więc dusza...
Pozdrawiam półjesiennie- jak zawsze z sympatią
H8