Ad hoc

[Gloinnen]

Pewnego dnia, nie wytrzymam dłużej
napięcia. Granice rozstąpią się, gdy szarpnę
mocniej słowem. To takie proste, upuścić
sobie krwi, zdzierać twarze, jedna
za drugą. Nie bez satysfakcji, że nareszcie
widzisz. Jak daleko odrzuci cię
ta siła, co zmienia postać rzeczy? Oto jestem,
u rąk, u stóp, nad głową,
by krążyć, z okrzykiem zawieszonym
w urojonej czasoprzestrzeni. Jedna z wielu projekcji
posłanych w półmrok, w dyskurs, który
niczego nie wyjaśnia. Może tylko
pogłębić niepokój, otwarte złamanie
świadomości. Bliżej, bliżej, teraz.
Gdy w piersiach wzbiera blask wszystkich
pełni świata.



____________________
Glo.

[skaranie boskie]

Zawoalowany erotyk?
Musi tak, albo głodnemu "blisko, blisko, teraz"...
Spodobał mi się ten wiersz.
Zastanawiam się nad tytułem, o powstaniu utworu li on, czy też potwierdzeniem domysłu z pierwszego zdania. Tak dobrze i tak nie najgorzej.
Utwór napisany w twojej, jakże charakterystycznej, poetyce. Poetyce niedopowiedzeń i wieloznaczności. To u Ciebie lubię i cenię.

[Alek Osiński]

Dobrze napisane, chociaż zbliżenia jednak
nie zawsze spełniają "tu i teraz", masa światła
faktycznie może ciążyć ponad nośność, a nawet
port przeznaczenia...

Pozdrawiam:)

[eka]

Emocjonalny monolog silnej kobiety, którą mocno zaczyna drażnić dystans.
Ma ochotę na otwarte szarpnięcie słowem.
Wypowiedź na jednym oddechu (wiersz stychiczny) z przekonaniem, że musi dalej się kamuflować, bo bohater wiersza chyba jej pełni może się przestraszyć.

Wiersz, który nie pozostawia czytelnika obojętnym.