Deszczowi jeźdźcy (stylizacja)

[Gloinnen]

Bez pożegnań, bez wzruszeń ucieka w popłochu -
dudniąc gorzko i jęcząc - sroga matka burza;
swoich synów wydaje na wieczny niepokój,
z wichrem mknie przez firmament,
by upić się w chmurach.

Zimne krople deszcz szczodrze po ziemi rozsiewa.
Kiedy dotkną kałuży, zmylone spojrzenie
w rozpryśnięciach rozpozna znajomy kształt jeźdźca;
wkrótce inni przybędą
srebrzystym zastępem.

Jeden z nich już się w dzikim amoku szamocze,
aż perłowe iskierki rumak miota grzywą,
a za pierwszym – kolejni chcą wyrwać się z objęć
bulgoczącej ciemności
i zbiec za horyzont.

Błoto tryska spod kopyt, przy zbroi lśni zbroja.
Patrz, jak błędni rycerze kołują po trawie!
Poślij ich w baśń, na bitwę, rozkochaj w podbojach;
przecież dzisiaj czekają
na twój rozkaz właśnie.



____________________
Glo.

[Leon Gutner]

Ty Glo mniej lub bardziej ale zawsze trafisz w Leona .
To formą , to nastrojem, to ujęciem tematu , to wykonaniem .
Tym razem znów trafiłaś i tym razem bardziej .

Świetny wiersz .

Z podziwem L.G.

[Nicol]

No to się doczekają zapewne skoro tak zgrabnie w słowach zostało ....

[Gloinnen]

Dzięki za czytanie.