Snow globe

[Gloinnen]

Z dedykacją dla Qnia Który Pisze

Kiedyś powrócą siarczyste zimy. Takie, które
sięgają głęboko pod ciepłą bieliznę, poszukując
tysięcy znaczeń; zazdrosne o gorący oddech,
unoszący rytmicznie klatkę piersiową, wymykający się
białym obłoczkiem z ust.

Jestem ciekawa, która z nich
będzie podobna do śmierci; bez skazy, glamour; w płaszczu
od Versacego, rozświetlona od wewnątrz. Przyjdzie, położy dłoń
na ramieniu i każe po prostu podążać za sobą.

Minę osiedlowe uliczki, pętle, parkingi. Wbiegnę w podmiejski lasek,
zatopiony w kuli wodnej; śmierć potrząśnie lekko, roztańczy gwiazdki z cynfolii.

Ulegnę. Lubię piękne kobiety o twarzach królowej śniegu,
powleczonych szarobłękitnym błyszczykiem. Nie wolno stracić z oczu
smukłej sylwetki, lekko przemykającej między zbielałymi gałęziami
olch i dębów. Zapragnę znieruchomieć, coraz bardziej
przezroczysta,

byleby tylko jeszcze raz wzięła w ręce,
jak figurkę w brokacie za szkłem.
Wtedy przestanę być niczyja.

Wiele lat później, postawiona na cudzym biurku, pod lampą,
nauczę się przynosić szczęście.



____________________
Glo.

[Qń Który Pisze]

Hm, Twoja peelka jest zbytnio śmiercią zainteresowana.
Niechby była piękna, jak Rita Hayworth, którą okrzyknięto najpięknejszą kobietą świata i zatopiono jej pomnik, żeby kiedyś inne cywikizacje mogły podziwiać (nie)ziemskie kobiety - to nie ma się co do niej spieszyć. A raczej gonić, gdzie pieprz rośnie
Druga mnie ujęła i ostatnia. Rzeczywiście jest pewna zbieżność z moim wierszem. Każdy prawie miał przynajmniej raz w życiu taką szklaną kulę z zimową scenerią w środku. To było rzeczywiście magiczne, móc potrząsnąć ją i patrzyć hipnotycznie, co tam się w środku działo.
Szczęście jest jednak niesforne i dosyć przypadkowe ale kto ma szczęście - czasami może go złapać za nogi i się nim cieszyć. Jak się szczęściu spodoba, zostaje dłużej, niż u innych ale prawie zawsze da dyla w nieznanym kierunku.
To tylko kwestia czasu i okoliczności. Sztuką jest trzymać szczęście w pobliżu ale niektórym się to udaje.

[eka]

Piękna, zimna kobieta... a nie lepiej wyobrażać sobie kogoś innego w tej roli?
Bardzo narracyjny wiersz, inaczej zapisany byłby idealną prozą poetycką.

Depresja, taka z obwinianiem się, autotoksyczna.
Dobrze, że to stary wiersz.

Zapragnę znieruchomieć, coraz bardziej
przezroczysta,

byleby tylko jeszcze raz wzięła w ręce,
jak figurkę w brokacie za szkłem.
Wtedy przestanę być niczyja.

Wiele lat później, postawiona na cudzym biurku, pod lampą,
nauczę się przynosić szczęście.

Mnie już przyniosłaś szczęście.

[skaranie boskie]

Landszafcik w szklanej kuli.
Niby nic wielkiego, a proszę, nawet takie beznadziejne coś potrafi skłonić Cię do napisania wiersza. Chyba wiersza o marzeniach, które zastygają, jak te płatki sztucznego śniegu w bezruchu.
Peelka marzy, że kiedyś komuś przyniesie szczęście, jak na ironię może się to przytrafić, z tym, że w innym zupełnie wymiarze.
Zazwyczaj unikam takich rozbiorów wierszy. W tym przypadku się pokusiłem, bo inaczej, nijak go nie mogłem ugryźć. Zwyczajnie do mnie nie przemówił. A szkoda, bo chyba ma wiele do powiedzenia.