Porządkowanie obłędu

[Gloinnen]

(...) nieważne kto, bo sam diabeł, szczerze mówiąc, z mroku
nie wydobędzie już twarzy (...)
/J. Brodski



Zmysły – truchła na szybie. Choć były tak blisko,
przeceniły pozorną gościnność szkła.

Grudniowy deszcz cierpliwie zmywa szczątki:
skrzydła, powieki razem z rzęsami, skórę,
język. Nie wrócą do mnie
mądrzejsze o słowa i przypadki,
mądrzejsze o ciebie.

Jak teraz odczuć
w pomieszaniu wzroku, słuchu, dotyku
prawdę o rzeczach żywych? Zbliżenie możliwe
tylko w braku odpowiedzi, w skasowanych plikach.

Idealna przezroczystość, to taka, przez którą nic nie widać,
poza bielą czystych kartek.

Zaczynasz pisać, od niechcenia. Podobnie
zapala się papierosa, poprawia literówkę,
opowiada wulgarny dowcip.

Znów mam oczy, usta, palce.
Prowadzisz niepokojem rozbrykanych
znaczeń
do coraz późniejszych poranków
i kolejnych okien.



____________________
Glo.

[eka]

Koniec etapu. Tytuł odsyła jednoznacznie do treści.
Niespieszny rytm, zatrzymanie się, pytania.
Metafory okienne - celne.
To smutny monolog i uciekający od wyobraźni.
Bardzo wymowny.

[witek kiejrys]

Beznadzieja zakochania. Smutne.
A wiersz, dobry!

[Ewa Włodek]

zakochanie, szczęśliwe czy nie, - jako stan umysłu, niektórzy przyrównują do obłędu. I tylko pocieszające jest to, ze o ile obłęd bywa trudno uleczalny, o zakochanie - już łatwiej (podobno). Wiersz - dla mnie bardzo wyrazisty, świetne te szczątki, które z czasem znów mają szansę stać się żywym człowiekiem. Nastrój beznadziei, z nadzieją, jednakowoż...

z serdecznością...
Ewa