ja obca

[atoja]

tylko tu czuję w płucach oddech ziemi
a na policzku jej szorstką powłokę
niewygładzoną powierzchnię życia

tutaj mnie koi zapach jodły w sieni
szepcze modlitwa w pochyłych obrazach
a na zapiecku wciąż uboże mieszka

choć w popielniku już się nie mieni
moja iskierka zgasła w mądrych oczach
i grzeję dłońmi kafelki pieca

tylko tu czuję w nozdrzach zapach grudni
grzybowo - miodnych i mroźno - dymnych
a wokół tylko skrząca się cisza

bezgłośnie stąpam po misternej bieli
chwytam zachłannie w dłonie, nozdrza, płuca
bezcenną schedę z wiecznego źródła

ja obca wracam by zajrzeć do źrenic...


uboże - duszek domowy

[Gloinnen]

Czytam sobie ten wiersz z niekłamanym zadowoleniem, bo widzę, że rozwinęłaś się od czasu, gdy miałam jeszcze możliwość czytania Cię na innym forum. W tekście zdecydowanie widzę niezłą metaforykę i ciekawszy, zapis. No i - za to plusik - udało Ci się odejść od klimatów sztambuchowych, co Twojej twórczości wyszło zdecydowanie na dobre.

Zastanawiam się jednak, czy nie przenieść tego utworu do części przeznaczonej na wiersze wolne, chociażby z tego względu, że rymy i rytm potraktowałaś w nim dość swobodnie.

A szkoda. O ile dość luźny układ rymów jest do przyjęcia (w wierszu wolnym może także się pojawić), o tyle wiersz aż się prosi o to, aby go wyrównać metrycznie i wszędzie oprzeć się na układzie 11+11+10. (mam na myśli liczbę sylab w wersach).

Natomiast zaproponowałabym przemyślenie jeszcze kilku kwestii:

"w oczach" - "w nozdrzach" - "w płucach"... Może jakoś to urozmaicić?

Np.

tylko tu czuję w płucach oddech ziemi

"tylko tu płuca czują oddech ziemi" - przykładowo.

tylko tu czuję w nozdrzach zapach grudni

"tylko tu nozdrza drażni zapach grudni" - to też tylko sugestia. Przy okazji pozbyłabyś się jednego "czucia".

tutaj mnie koi zapach jodły w sieni

tylko tu czuję w nozdrzach zapach grudni

Powtórzony zapach... Rozważyłabym możliwość zamiany.

bezcenną schedę z wiecznego źródła

W tym wersie chyba zbyt mocno pojechałaś patosem, a szkoda, bo wiersz ma raczej charakter intymnej opowieści, opartej o wspomnienia, tęsknotę za rodzinnym domem. Jest bardzo subtelnie nakreślony, nastrojowy, kończy go również udana pointa, a tutaj dmiesz w surmy. W moim odczuciu niepotrzebnie.

Jak wspomniałam - zakończenie bardzo na tak.
Kojarzy mi się z powracaniem do rodzinnego domu, i w kontekście nadchodzących Świąt - miło się czytało. W sumie - interpretuję całość jako interesującą opowieść świąteczna. Bez przeładowania typową dla tego tematu tandetną metaforyką i bez nachalnego lukru.

Jeżeli spróbujesz dopracować tekst - będzie to naprawdę przyzwoity utwór.

Pozdrawiam,


Glo.

[Ewa Włodek]

każdy ma takie swoje miejsce, w którym czeka na niego przeszłość, i wraca do niego, nawet myśla, ale wraca...
Spodobał mi się nastrój wiersza...


Pozdrawiam ciepło
Ewa

[e_14scie]

Glo rozpracowała szczegółowo
mnie zostaje, wczucie w wiersz
dobry Atojko, tylko rzeczywiście on mi się wolnym widzi

[atoja]

Dziękuję Wam za zawieszenie oka i za cenne uwagi szczególnie Tobie Gloo.
Rzeczywiscie pobawiłam się rymami ,są w każdym pierwszym wersie strofy i 3 także każdej.Być moze tego nie słychać.Sylaby-11,11 i 10,oprócz 2 wersu 4 strofy(10)
Zazwyczaj nie komentuję swych wierszy, lepiej niech to robią inni

[perfidny krasnal]

Krasnale nie znają poczucia nostalgii, ale potrafią też współodczuwać z rasą ludzką, a i zapiecki lubią. Tekst zaspokoił ciekawość krasnala, co do zrozumienia sposobu odczuwania przez ludzi.
krasnal dziękuje

p. krasnal

[skaranie boskie]

Ładnie, nastrojowo.
Rymów mało i odległe, ale jednak są.
Powtórzę za Glo, widać wyraźnie zmianę na lepsze.

Pozdrawiam