Mit

[żakote]

Ja grzesznik, pieśń ognia, motyl żałobnik,
przechodzę obok ciebie jak myśl niewidoma,
która szuka zagadki własnego istnienia.

Jestem tu sam, zaledwie przeczuciem,
co językiem dotyka ucha, męczennikiem,
dzieckiem samego siebie.

Urodzę się na nowo, losem, tragedią,
przepływem wszystkich rzeczy,
które nie wiadomo czy gdzieś się skończą.

[Gloinnen]

przechodzę obok ciebie jak myśl niewidoma,
która szuka zagadki własnego istnienia.

Jestem tu sam, zaledwie przeczuciem,
co językiem dotyka ucha,

Urodzę się na nowo (...)
przepływem wszystkich rzeczy,
które nie widomo czy gdzieś się skończą.

"widomo" ---> wiadomo? Ale ta literówka nie jest pozbawiona sensu, w nawiązaniu do niewidomej myśli, która szuka odpowiedzi
na egzystencjalne pytania.

Z wiersza wybrałam najciekawsze fragmenty, esencję - zwłaszcza środkowy cytat wydaje mi się rewelacyjny, właściwie sam w sobie jako zamknięta myśl. Cała reszta to ogon komety, słowa, które niepotrzebnie wloką się w tyle. Rozumiem, że poezja wymaga jakichś tam "dekoracji", lecz dla mnie najważniejsze zamyka się właśnie w tym przeczuwaniu, w tym okruchu filozofii.

Pozdrawiam,


Glo.

[żakote]

Tak to jest literówka (wiadomo)
Wielkie dzięki, Gloinnen za komentarz.