triumf syzyfa

[alchemik]

niczym pies
który za własnym
puszcza się w pogoń
ogonem
nie mogąc
przerwać pląsów

ponuremu
przegraną swą spłaca
monarsze

po stromym zboczu
krwawiąc dłonie
wyrok swój wtacza

ze zgiętym karkiem
z bielmem w oku
choć ostre ciernie rozdzierają stopy
może tym razem
jeszcze kilka kroków

jak grom
jak potok
potrącając skały
głaz runął w dół

i znowu na nic krwawe rany
i ślad znaczony wonią potu

po raz tysięczny
po raz tysięczny nie znając szczytu
upadły sny

wyrósłszy ponad skalne granie
szczyt obietnicą
kusi i mami
choć się nie ziści
oto twój czyściec

jakim sposobem zrzucić kajdany?

ruszaj nie marudź
podróż wciąż trwa
musisz spróbować kolejny raz
życie przed tobą bagaż na plecy
w drogę ku gwiazdom
po wolność
czas

*

po stromym zboczu
cień utrudzony
wtacza swój triumf

z woli syzyfa

jak grom jak potok
głaz runął w dół


J.E.S.

[anastazja]

ruszaj nie marudź
podróż wciąż trwa
musisz spróbować kolejny raz
życie przed tobą bagaż na plecy
w drogę ku gwiazdom
po wolność
czas

W jakimś sensie wszyscy jesteśmy syzyfami. Podoba mi się ta strofka. Może być odrębną miniaturką.
Pozdrawiam.