Szarość

[Chaber]

Wbiłeś mnie w ścianę
milczenia
usta w bezruchu
zadrżały

serce przestało tętnić
celem
naszych marzeń

teraz już gnije
nasz świat
rutyny

nie pytaj więcej dlaczego
oczy mam szare

wtopiły się w kadr
życia

[Alek Osiński]

jakoś nie dla mnie, przepraszam

[Marcin Sztelak]

Mnie też nie bardzo pasują te krótkie strofy. Innym razem.
Pozdrawiam.

[Gloinnen]

Do mnie ten wiersz też niespecjalnie przemówił. Oparty jest na frazesach, z wykorzystaniem słów, które mają sprawiać wrażenie głębokich, nasyconych egzystencjalną, wzniosłą treścią. Osobiście jednak, jak czytam coś takiego:

ścianę
milczenia

serce przestało tętnić
celem
naszych marzeń

kadr
życia

ogarnia mnie pusty śmiech.

Jeżeli mogłabym coś od razu na wstępie odradzić: zrezygnuj, przynajmniej na obecnym etapie - z tego rodzaju pojęć, jak "życie", "serce", "marzenia", itp. Od razu zaczyna robić się nudno i wtórnie.

W ogóle moim skromnym zdaniem, w wierszach należy jak najbardziej odchodzić od pojęć abstrakcyjnych, intelektualnych, od tzw. prawd życiowych, od rzewności, osobistych wynurzeń potraktowanych w sposób dosłowny. Lepiej skoncentrować się na konkretach, na elementach wziętych z obserwacji świata. Wiersz powinien przemówić do wyobraźni rekwizytami i nastrojem, oddziaływać wizualnie, słuchowo, itd., nie być jedynie gadką o wewnętrznych rozkminkach...

Kolejna uwaga, tym razem warsztatowa.
Lubisz nadużywać metafor dopełniaczowych, na temat których było już tutaj sporo dyskusji. W tym temacie chciałabym powiedzieć kilka rzeczy:
1) Współczesna poezja raczej od nich odchodzi. Po części to niewątpliwie kwestia mody. Ale są też inne względy, które należałoby wziąć pod uwagę.
2) Metafory dopełniaczowe są bardzo wygodne, bo pozwalają na bardzo proste, niemal automatyczne tworzenie pokrewieństw skojarzeniowych, bez specjalnego wysiłku. Jednakże warto sobie zadać trud i bardziej rozpisać własną myśl, własne porównanie. Zamiast pisać "ściana milczenia" - lepiej stworzyć mikroopowieść, bardziej precyzyjną i ciekawszą, np. "ściana uderza milczeniem"... To taki przykład wymyślony przeze mnie, wybacz posiłkowanie się własnymi pomysłami, mam nadzieję, że załapiesz o co chodzi.
3) Nadmiar dopełniaczówek w utworze strasznie zagęszcza przekaz poetycki. Ponieważ są one mocnym skrótem myślowym, siłą rzeczy stwarzają wrażenie natłoku. Myśl czytelnika jest bombardowana obrazami, nie ma możliwości swobodnie przebić się dalej przez wizje i skojarzenia Autora.

Z tych właśnie przyczyn radziłabym odpuścić sobie podobną metaforykę, a zwrotów dopełniaczowych używać tylko w dwóch przypadkach:
*użyta konstrukcja składniowa wymaga dopełniacza - np. "brzeg rzeki" - wiadomo, inaczej się nie powie, brzeg -> kogo? czego? rzeki
* frazeologizmy oparte na dopełniaczu, np. "zaćmienie umysłu" - jest to utarty, niezmienny zwrot, idiom.

Ech, namądrzyłam się. Wystarczy.

Pozdrawiam, życzę weny i - niezmiennie czekam z ciekawością na dalsze wiersze.

Glo.

[Chaber]

cóż człowiek całe życie się uczy, dzięki za poświęcenie czasu, komentarze, postaram się coś z tym robić.
Pozdrawiam