Te salutant

[Marcin Sztelak]

Tak straszyli sądnym dniem, tymczasem spokój,
aż nudno. Ziewamy, rozłożeni w pozach
uznawanych za frywolne.

Dzień jak dzień albo i noc, kto to wie,
skoro oczy zamknięte. Skóra pewnie sucha
jak wiór, lecz brakuje rąk by to sprawdzić.
Namacalnie.

Podobno nastał czas nielegalnych zgromadzeń,
za chlebem. Czarnym niczym ziemia, pramatka.
A nam przekornie śnią się igrzyska, więc wołamy:
Ave Caesar.

Niestety nikt nie odpowiada,
nawet kciukiem skierowanym na dół.

[eka]

Idący na śmierć...
Katastroficzny wiersz, pobudka dla rozleniwionych świadomości.
Albo stan po. Po śmierci. Bez raju, piekła i Sądu Ostatecznego.
Ciekawy wiersz.