Zachowam jak kwiaty zasuszone

[Ewa Włodek]

pierwsza cząstka - strzał w dziesiątkę, Anastazjo...

z uśmiechami...
Ewa

[coobus]

Naprawdę bardzo mi się podoba ten wiersz. Ma klimat i poetycką nutę. Przyłączam się do opinii moich poprzedników, która jest wyjątkowo zgodna i pochlebna

[anastazja]

Ewuniu, Coob - dziękuję kochani

[Fałszerz komunikatów]

Niestety, metafora domu jest już wykorzystana do granic możliwości W drugiej cząstce masz nadmiar zaimków i wyznanie wypada tu blado Trzecia cząstka sprawia wrażenie oderwanej od reszty tekstu, jako luźno rzucone przemyślenie.
Wybacz, umiesz pisać lepiej, zdecydowanie.

[anastazja]

Wybacz, umiesz pisać lepiej, zdecydowanie.

Fałszerzu, nie umiem pisać. ale ten wiersz powinien się obronić. Myślę, że bywało gorzej. Mimo wszystko, dziękuję za szczerość.

[Fałszerz komunikatów]

Umiesz, umiesz, jeszcze pamiętam te zachwyty nad Twymi tekstami

[karolek]

Bardzo ładny, poruszający wiersz

[Michał76]

Bardzo urzekł mnie Twój wiersz, Anastazjo. Mała przestrzeń jest czymś więcej niż każdy, nawet ogromny budynek, jeśli jest w niej źdźbło trawy, wciąż żywy rytm i błękit. Pięknie. Pozdrawiam serdecznie.

[Gloinnen]

dom
zajmuje przestrzeń między
naszymi twarzami

zachowam
nanizany na źdźbło trawy



Jak się odsieje dziesięć kilo piachu, zostanie okruszek złota.

Pozdr.

Glo.

[anastazja]

Bardzo ładny, poruszający wiersz

- dziękuję Karolku



Nie sądziłam, że ktoś przywoła ten wiersz. Bardzo dziękuję Michale 76

Jak się odsieje dziesięć kilo piachu, zostanie okruszek złota.

aż tyle lubię piach zwłaszcza biały - Glo.