Martwa natura

[Alek Osiński]

Im więcej chcę powiedzieć tym dłużej milczę

Józef Czapski


Pierwszego uchwyconego człowieka warto podzielić
na pół, chociaż widać, niechętnie się poddaje. Dla ułatwienia
można zmienić płeć. Gładka białogłowa zapragnie,
żeby na dekolcie zawisła złota kolia, obraz stał się

kompatybilny. Przynajmniej na miarę czasu, chociaż
w zasadzie zawsze mówimy o wieczności – ta, co się zgubiła
w człowieku, mimo że niekiedy to tylko kilka kropel
farby w ramach. Łatwo zmywalny cień trochę łzawi

przy świetle wydobytym z czosnku i cebuli. Nie wiesz
jednak na ile potrafią ożywić, ręce pozwolą dotrzeć
do następnej ulubionej. Za nią zawsze przepadamy,
chociaż ona sama nie zawsze za nami,

a często zwyczajnie – nie pisze, nie dzwoni,
lecz gotowy jestem i tak, dać się za nią pokroić.

[eka]

Tytuł nawiązuje do tematu wielu obrazów, ale i do tajemniczej "ulubionej", która:

nie pisze, nie dzwoni,

ale

Za nią zawsze przepadamy,
chociaż ona sama nie zawsze za nami

Cisza wieczności, zatrzymane w ramach napięcie, nie do oddania słowem.
Ale dzielenia człowieka na pół i zmiany płci... tej metafory na teraz nie potrafię rozczytać.
Ciekawy wiersz.
Bardzo.

[em_]

Zabieram całość - fantastyczna

[Alek Osiński]

Dzięki za poczytanie, doceniam...

[marta zoja]

Alku poczytuję sobie Twoje słowa... odkrywam prawdy... tajemnice...jak linie życia na dłoni... Pozdrawiam MZ