KAINOWE ŻALE

[coobus]

zasiadły wokół groby-pomniki
w ciszy wiążącej martwe usta
nazbyt prawdziwej
nazbyt pustej
aby zmartwychwstać mogła krzykiem
 
nie rozumieli
nie przeczuli
gdy przysiadały dookoła
stugarbne mrówki brzemienne doły
porozrywane krwawe mury
 
i tamto lustro potrzaskane
szkłem wryte w ziemię jak zębami
w czerwonych ramach oczy białe
i krzyk w tych oczach
 
Panie
jam Kain
 
krzyk co milczeniem mógł być raczej
cisza co też nie była sobą
płacz który wcale nie był płaczem
modlitwą ledwie
do nikogo
 
nie da się w świecie bez zieleni
determinacją czasu wytracić
by w sen go zmienić
prześnić przebudzić
 
Panie
jam Kain
ocal mi braci