Flow

[Gloinnen]

Nie płacz i pojmij prawo, które mija,
i przyjmij sen (...)
/K.K. Baczyński

Z przygasającą karbidówką w dłoni, błąkam się
po porcie. Wysyłam słowa na zwiady. One pierwsze
rozpoznają to właśnie nabrzeże i ciągną na dół.

W moją przezroczystość
wpływa słona czerń, nieprzemijającymi
falami. Odszukuje ujście
poza zasięgiem słowoczułej skali.

Wpatruję się w wodę. Wpatruję tak głęboko,
że nawet nie zauważam, kiedy morze
i niebo zamieniają się miejscami.



____________________
Glo.

[lczerwosz]

kiedy morze
i niebo zamieniają się miejscami.

Eufemizm może nawet samobójstwa.

[skaranie boskie]

nawet nie zauważam, kiedy morze
i niebo zamieniają się miejscami.

Chociaż to z zupełnie innej bajki, jakoś tak mi się skojarzyło:

kiedy niebo do morza przytula się z płaczem,
licho sosny garbate do reszty wykrzywia,
brzegiem nocy wędrują bezdomni tułacze
i nikt nie wie skąd idą, jaki wiatr ich przywiał...

Ładny wiersz, pełen zarówno zadumy, jak i akcji.
Twoja peelka, nie wiedzieć czemu trafia na nabrzeże i coś ją ciągnie w dół. Widzi wodę, ale w pewnym momencie traci pewność, czy ma ją jeszcze pod sobą, czy może już nad, albo zgoła wewnątrz. Dobrze i sprawnie napisane.

[Qń Który Pisze]

i znowu ostatnia świetna
i jak tu wierzyć, że ostatnich gryzą psy

[eka]

Flow.
No, faktycznie.
Niesamowita plastyczność fraz. Stoi się obok peelki.
Zachwycająca druga strofa.

[Hosanna]

dla mnie hitowe jest

ujście
poza zasięgiem słowoczułej skali

wiele dzieje się bowiem poza tym co najczulsze i najbardziej mgliste czy wyrafinowane słowo może choćby z dala sięgnąć

może najważniejsze jak ciemna materia czai się poza widocznym