Pryzmaty

[Meltemi]

Wiosna
Na początku lęgowe budki. Puchną
jak drożdżowa babka. Wychylamy łebki
do światła - widnokrąg zaznacza granice
szybciej niż spienione mleko.

Lato
Nastawiam się - bierz mnie! I łapczywie
rzucam wędki. Najważniejsze przecież
zachować właściwe proporcje,
by nie przyszła burza.

Jesień
Rozcieńcza akwarele deszczem. Mgły
niby z fajki usypiają przy źrenicach. Szroni,
a jeszcze chciałoby się łapać zwiewność
siatką na motyle.

Zima
Sennie. Nawet nie po maku. To nic,
z czasem każdy przybierze postać sopla.
Topniejesz w ostępy zastygłych wulkanów,
gdy karawana idzie dalej. Raz, dwa, trzy, cztery.

[Hosanna]

Najbardziej podoba mi się jesień
choć wszystkie opisałaś ciekawie

[coobus]

Ja też już jestem jesienny. I przy jesieni zatrzymałem się na dłużej. Ale za całość. Bardzo mi się podoba.

[em_]

Ładnie zobrazowane, choć nie podobają mi się wyliczone pory roku, można je jakoś inaczej, bardziej oryginalnie określić,
ale to jest moje zdanie.
Pozdrawiam

[eka]

Życie jak pory roku, ładnie zobrazowane. Mnie najbardziej urzekły metafory dzieciństwa.
Pisklęta, widnokrąg, świat rosnący jak na drożdżach.



A jednak fajnie, że nie żyjemy w okolicach okołorównikowych.
Biedni tamtejsi poeci

[iTuiTam]

Wiosna
Na początku lęgowe budki. Puchną
jak drożdżowa babka. Wychylamy łebki
do światła - widnokrąg zaznacza granice
szybciej niż spienione mleko.
...

Istotnie, Eka ma rację: gdyby dana nam była jedna pora roku, jak bardzo ucierpiałaby poezja.

Obrazowo obrazujesz obrazki sezonowe.
Raz,dwa, trzy, cztery i od nowa raz, dwa...

[Bożena]

cztery pory roku- i mnie najbliższa jesień- zwłaszcza

Szroni,
a jeszcze chciałoby się łapać zwiewność
siatką na motyle.