Z parapetem w tle

[koszyknamaski]

kropla dziegciu
w łyżce oceanu
stuka cicho o
prawdę ekranu

na podłodze rozsypany
niewybrednie czas
z kaszy manny piór papuzich
martwych ciem i drzazg

jeszcze liść mimozy
mimo mrozu niewzruszony
spada lekkim cieniem na
koncentracyjne grody
pastelowych miast

[em_]

Ładny obrazek

[Gloinnen]

stuka cicho o
prawdę ekranu

Skojarzyło mi się z życiem w wielkiej... sieci. Oczywiście www.
Tylko czy w niej istnieje prawda?

Z drugiej strony możesz też pisać o mediach w ogóle i o obrazach, jakie do nas za ich pośrednictwem docierają. Tu też raczej trudno mówić o prawdzie, bo traktowana jest bardzo wybiórczo

.

na podłodze rozsypany
niewybrednie czas
z kaszy manny piór papuzich
martwych ciem i drzazg

To jest bardzo dobry fragment. Czas jako zbieranina różnorodnych elementów - większość wymienionych przez Ciebie rekwizytów, to resztki, odpady. A więc - czas zmarnowany. Czas utracony. Czas, z którego pozostały tylko chwile-śmieci.

A może my właśnie w takim czasie żyjemy, w takim remiksie chwil bez wartości, kiedy gdzieś z dna wyziera skrajna dekadencja.

jeszcze liść mimozy
mimo mrozu niewzruszony
spada lekkim cieniem na
koncentracyjne grody
pastelowych miast

Końcówka - zabrzmiała optymistycznie. Natura jako gwarant, że coś jednak przetrwa na przyszłość, że jest w czym pokładać nadzieję.

Miasta - współczesne - jako obozy koncentracyjne - bardzo dobre porównanie. I ludzie, stłoczeni w nich, poddani bezlitosnym mechanizmom (wiadomo - pośpiech, tempo życia, wyścig szczurów, alienacja i consortes), którzy w swojej wrażliwości jednak widzą tę mimozę, jej delikatny cień.

W tym momencie widać też bogactwo znaczeniowe poprzedniego obrazu - tego o czasie - świetnie uzupełniającego pointę. Dekompozycja rzeczywistości dokonuje się na naszych oczach, z naszym udziałem - i to też jest pewnego rodzaju "prawda ekranu".

Bo jaką mamy łączność ze światem? Obecnie, coraz częściej - poprzez technologie. Miejsce ucieczki przed śmiercią za życia (dla tych nieprzystosowanych do reguł, jakimi rządzą się "koncentracyjne grody").

Dobry debiut. Ciekawa jestem kolejnych Twoich wierszy.

Pozdrawiam,


Glo.

[eka]

Witaj
Glo rozłożyła na czynniki pierwsze. Ja zauważę subtelność w opisie ciężkiego obrazu, poniżej linii okna.
Świetne metafory.

[koszyknamaski]

Dziękuję, bo słyszałem, że to magiczne słowo.
Jestem, zdaje się, nie mniej ciekaw tych nadchodzących wierszy. Kapryśne są i niestałe w uczuciach, ale bez nich też niezupełnie halo.

Pozdrawiam

[eka]

Najważniejsze, że się czają/suną/ podbiegają/ nalegają...

[Nula.Mychaan]

Bardzo mi sie podoba.
Metaforyki można Ci zazdrościć

[lczerwosz]

taak.
Ten czas rozsypany, świetne.
A ile czasu potrzeba by go na powrót zebrać.
Niewykonalne, mnie osobiście bardzo to przygnębia, ale nikt mi nie obiecywał, że
od czasu do czasu nastąpi rozsypanie bez prawa cofnięcia czasu. Z czasem to są zabawy.
A tymczasem pójdź proszę do naszego baru, zbliża się wieczór, warto by się napić.

[Michał76]

Niesamowity wiersz. Jeden z tych, do których się powraca. Pozdrawiam.

[anastazja]

jeszcze liść mimozy
mimo mrozu niewzruszony

- We Włoszech na 8-mego marca dostałam mimozę od nieznanego mężczyzny idącego ulicą. Ot, tak sobie.
A wiersz bardzo mi się podoba. Pozdrawiam.