epitafium dla wędrowca

[AS...]

nie przywiązuj się do mnie bo przecież nie warto
kosić niebo by lepiej było widać gwiazdy
spadające z życzeniem które ścisza słowa
wysuszone jak kwiaty z tamtych łąk
za miastem

śmierć się bawi przy drodze
z nadzieją na miłość
odkleja rzeczywistość od marzeń
dla cieni
spina z ziemią na której wyrosły milcząco
kolory zdarte kształtom
zaklętym w kamienie

[Alek Osiński]

Ładne. W drugiej mam wrażenie tylko
jakby było zbyt gęsto od "dużych" znaczeń

śmierć, nadzieja, miłość, rzeczywistość, marzenia...
kaliber robi się trochę za duży, przynajmniej
jak na moje czytanie

[AS...]

zacny Alku
generalnie przyznaję Ci rację;
zwróć jednak uwagę, że to czytelnik - a nie autor -
obciąża słowa desygnatami;
opublikowany tekst zaczyna żyć własnym życiem;
czasami działa jak wirus, siejący zamęt w znaczeniach
swoisty spyware...
pozdrawiam, dzięki że zajrzałeś

[em_]

Nawet bardzo ładnie..
Wydaje się trochę przekolorowany, ale to mu dodaje charakteru.
Pozdrawiam

[eka]

nie warto
kosić niebo by lepiej było widać gwiazdy

Jak dla mnie najbardziej ten obraz jest liryczny, no i świeży.

Reszta -- mogę powtórzyć za Alkiem.
Nie warto tak mnogości upychać w krótkiej formie.
Przerzucanie odpowiedzialności na czytelnika... hmm

[AS...]

czytelnika??? szanowna Moderacjo, ustalmy dwie rzeczy:

1) kiedy w wierszu użyję słowa "matka", to 99% czytelników
w 99% przypadków przywoła obraz swojej własnej matki
i ja, autor (przepraszam za podkreślenie) nie mam na to
najmniejszego wpływu i w żaden sposób nie można mnie za to
"winić";
ale kiedy użyję dookreślenia np
2) "niebieskooka matka" - to co innego, bo stracę czytelników,
których desygnat zazgrzyta, ponieważ ich matki miały oczy
zielone, brązowe lub szare i w takim przypadku to ja, autor
(znowu przepraszam) ponoszę za to "winę";

rezygnacja z dookreśleń - i znowu niezależnie od tego
czy autor tego chce czy nie - prowadzi nieuchronnie
do poszerzenia pola interpretacji... czy można to krytykować?
krytykować można wszystko, bacząc, żeby krytyka nie zamieniła się
w krytykanctwo...

nie obraźcie się, ale w Waszych komentarzach dostrzegam pokłosie
tzw "listy słów zakazanych", wg której nadzieja, miłość, śmierć, serce,
(a może matka też? banalna w końcu, bo każdy ją ma) są totalnie be;
byłem świadkiem i uczestnikiem dyskusji na ten temat;
trwała długo, a zamknął ją facet, który stwierdził, że
"poeta, który boi się wielkich słów, to d..a nie poeta);
nieczęsto - owszem, ale przychylam się do tej opinii;
w każdym razie w poszukiwaniu niebanalnych tematów, na pewno
nie zawędruję do przysłowiowych (już) kotów, sikających do osiedlowej
piaskownicy;

dziękuję za pochylenie się nad tekstem i pozdrawiam


em_
dziękuję; nie myśl sobie, że pomimo zgryźliwości Wasze uwagi
puszczam obok uszu;

serdeczne pozdrowienia

[Napoleon North]

Ave

Epitafium

[eka]

"niebieskooka matka" - to co innego, bo stracę czytelników,
których desygnat zazgrzyta, ponieważ ich matki miały oczy
zielone, brązowe lub szare i w takim przypadku to ja, autor
(znowu przepraszam) ponoszę za to "winę";

Wybacz, ale takie nieuprawnione wrzucanie czytelników do wora zatwardziałych konserwatystów znaczeń jest wręcz zabawne
Właśnie tak traci się czytelników, przynajmniej tych chłonnych, oczekujących czegoś twórczego.
Wiersz powinien stworzyć nową jakość, należy wydobyć z tego, co znane aktom językowym, coś dotychczas niepomyślanego, być poetą to stworzyć byt nieredukowalny do tego, co już istnieje,to trudne, ale obrona kalek, och na pewno jeszcze trudniejsza.
Pozdrawiam.

[AS...]

i z tym się zgadzam

[alchemik]

Asie, przywiaząłeś się po prostu do swojego dziecka. Nawet całkiem ładne.

A fakt użycia w tak krótkiej zwrotce takich dosłownych przeciwstawień typu marzenia, rzeczywistość, śmierć, miłość trochę przeładowuje wiersz, jeżeli nie emocjonalnie to opisowo.
Moim zdaniem to lekkie naduzycie.
Ale tak jak mówiłeś, poeta prowadzi, a czytelnik wchodzi w to albo nie.