Akt miłosierdzia

[she]

Mistrzu łatwopalnych pacynek,
Ty los mój połam jak opłatek.
W palcach rozkrusz. Rzuć w ogień.
Sprawdź, kto przyjmie popiół.

[em_]

Ciekawa miniatura,
z podwójnym dnem.
Podoba się

[eka]

Akt zawierzenia i miłosierdzia. Wzrusza ten wiersz.
Już wcześniej poznałaś moją opinię, więc teraz potwierdzające

[Gloinnen]

Wiersz autentycznie i głęboko porusza.
Pełne zaufanie do siły, która ma władzę nad ludzkimi ścieżkami.

I oczekiwanie na katharsis, które poprowadzi jedną z nich. Tą prawdziwą.

Pozdrawiam,


Glo.

[Liliana]

poruszyłaś mnie tą miniaturką, she,

serdeczności

[alchemik]

Mam awersję do lalkarza.
A właściwie do jego wyobrażenia.
Bowiem moja wiara, wyklucza jego istnienie.
No chyba, żebym spersonifikował los.
A i tak nie wierzę w przeznaczenie.
Nie, żebym nie czul jakichś sznurków, które mnie szarpią wte i wewte.

Ale to wy mną szarpiecie.
Spoko, założymy zawieszenie niewiary.

I ładnie.

Dziwna ta twoja atencja do pacynkarza.
Zwłaszcza, że tłamsi, tarmosi, prowadzi (a gdzie wolna wola?), zapomniał, że dał.
Zawierzasz, a potem żałujesz.
Mnie tam nie wzrusza, raczej wkurza.
W proch obraca, to znaczy w popiół.

Kto przyjmie?
Ziemia, jako nawóz.
Gwiazdy, kiedy juz Słońce pochłonie Ziemię.
Ci, którzy pamiętają, ale to krótka śpiewka akurat. Bo pamięć jest krótka i życie pamiętających jest krótkie.
I w ogóle to miniaturka świetna, Lenka.

[she]

Bardzo dziękuję, że zajrzeliście tutaj. Jeśli tekst w jakiś sposób porusza, to dla mnie to największa nagroda

Przesyłam pozdrowienia !