dwie setki przedwiośnia

[skaranie boskie]

dwie setki przedwiośnia


szklaną drogą
wędruje codzienność

odbija się
każdego ranka
od wyszczerbionych
śladów na śniegu
ugiętymi konarami znaczy swoje
przeznaczenie

tylko drzewa ubrane
w lodową szarość
na zawsze pozostaną martwe

a przecież wiosna będzie
roztopi świat
dla kolejnej codzienności

innej
bardziej szklanej



Bergisch Gladbach (DE)
20 luty 2013

skaranie boskie

[lczerwosz]

Dawno nie czytałem Cię w tak nostalgicznym nastroju, znaczy się Twoim, choć i udziela się, więc moim. A może nawet nigdy w takim. Nawet nie wiem,czy nostalgicznym, gorzej.

Już sam tytuł sprawę zeszklił, jeśli dobrze rozumiem puentę, to w tę samą stronę, samego dna. Nastroju, szklanki.
A do wiosny jeszcze jeszcze. I droga daleka.
Mówisz, że wiosna wprawdzie roztopi lody, jednak to tylko inna codzienność.
Kto wie, czy lepsza, jeśli tylko bardziej szklista, zamiast lodu szkło w ręku, na stole.
A zostaną drzewa szare, zamarznięte. To jedyna, paradoksalnie, pozytywna myśl. Pozostawienie za sobą nielubianego otoczenia, to dobre rozwiązanie. Typowe dla wędrowca, dla człowieka mijającego drzewa i latarnie z szybkością mrugnięcia okiem.

[skaranie boskie]

Bardzo interesująca interpretacja, Leszku.
A z tym szkłem, to masz rację, jak cholera.
No bo jaka to różnica, co się szkli - przetopiony piasek, czy zmrożona woda?
Jedno i drugie bez procentów.

[lczerwosz]

Jedno i drugie bez procentów.

ejże

[Gloinnen]

Zarąbisty tytuł.

tylko drzewa ubrane
w lodową szarość
na zawsze pozostaną martwe

Sugestywny, plastyczny fragment, przywołujący młodopolską ponurą nastrojowość.

Wiosna u Ciebie nie jest zwiastunem nadziei. Pomimo zmian dekoracji - istota rzeczy pozostanie taka sama. Dramatyzm ludzkiego tu i teraz.

Szklana codzienność w zestawieniu z dwiema setkami przedwiośnia dodatkowo każe myśleć o roztopach, ale też o topieniu smutków w kieliszku. Wtedy rzeczywiście można ujrzeć zwidy martwych drzew sunące drogą w mrok.

a przecież wiosna będzie
roztopi świat
dla kolejnej codzienności

"będzie" ---> taki ogólnik, kolokwializm, może lepiej "nadejdzie", "przybędzie", coś w ten deseń.



Ale nie lepiej upić się na wesoło?

Pozdr.

Glo.

[skaranie boskie]

może lepiej "nadejdzie", "przybędzie", coś w ten deseń.

Zazwyczaj się z Tobą zgadzam w takich kwestiach, tym razem jednak będę...
Jak ta wiosna, trochę wieloznacznie.

Ale nie lepiej upić się na wesoło?

Lepiej. I na to też przyjdzie czas.

Zarąbisty tytuł.

Prawdopodobnie nawet nie wiesz, ale zawdzięczam go Tobie.
Uchwyciłem kiedyś taki zlepek słów, który potem, po drobnej modyfikacji, posłużył mi za ten tytuł właśnie.
Dziękuję za wnikliwy komentarz.
Twoje zawsze sobie cenię szczególnie.

[Alek Osiński]

ojej, straszna słabizna, a już przeliczanie czegokolwiek na alkohol
wyjątkowo wtórne. niemniej - zdrowia życzę

[Adela]

Zastanawiam się, jaka to jest ta rzeczywistość – bardziej szklana. Mam dwa skojarzenia, że deszczowa, szklana pogoda, drugie po setkach, co najmniej dwóch. Bardzo podoba mi się nostalgiczny fragment o drzewach.
Pozdrawiam,
A.

[Patka]

Zgadzam się z Glo - tytuł świetny.
Zgadzam się z Alkiem - wiersz, jak dla mnie, ogólnie słaby i wtórny (choć ma swoje momenty), początek bardzo banalny, dalej nieco lepiej, ale nie na tyle, by mnie zachwycić.

a przecież wiosna będzie
roztopi świat
dla kolejnej codzienności

Bardziej by się podoba, gdy czytam "do kolejnej codzienności", ale rozumiem, że to do wiersza nie pasuje.

Może lepiej pisz jajcarskie haiku albo prozę?

Pozdrawiam
Patka

[Hosanna]

to co widzi oko zależy bardziej od oka i pogody zdarzeń
najpiękniejszy wrzesień gdy zaczyna się wojna ma jej smak
najpiękniejsza kobieta gdy libido umarło tylko drażni
najradośniejsze kolory szare gdy starość depresja i smutek

powtarzalność nie boli kochanka ruszającego biodrami ani tancerki wirującej w walcu czy w rytm bębnów
codzienność nie martwi wyruszającego na wyprawę po złote runo

czasami nei da się nic zmienić a czasem ..
czas na wyprawę, leki, śmierć czy miłość