Autoportret

[Gloinnen]

W moich oczach odnajdziesz wszystkie szare
godziny – rozciągnięte akwarelową mgłą
nad zagajnikiem. Bezlistne jeszcze gałązki leszczyn
rozdzierają wilgotny nylon; uwaga, ostrożnie,
póki wiatr go nie porwie donikąd
z czubków drzew.

Wśród pasm włosów
nornice szukają schronienia, wtapiając się
w barwę i miękkość; a może to ja znikam
na tle wiosennego landszaftu?

Najlepiej zatem patrzeć
pod światło, przez palce. Wtedy obraz
składa się z mrugnięć i roziskrzeń, które
nie potrafią usiedzieć na miejscu. Tak łudząco podobne
do słów, że tylko strząsnąć z ramion,
niby plamki słońca.

A później źdźbłom tymotek i mietlic
rozebranym z szemrania
nadaj nowe imiona, jak ja pragnę nadać
każdemu ziarnu piasku z butów
wędrowca.



____________________
Glo.

[alchemik]

Bardzo ładnie utożsamiasz się z wczesnowiosennym krajobrazem.
Surowym jeszcze, ale już pączkującym potencjałem przyszłych chwil.
I mam wrażenie, że czekasz, aż ktoś obudzi kolory.
Nie byle kto - Ktoś.

Trochę mnie ten nylon wilgotny deprymuje.
Nylon, to sztuczność, martwy element w tym potencjale życia.
Wiem, chodziło ci o nylon mgieł. Nylonowa zwiewność.
A jednak...

No, chyba że skojarzy mi się z pończochami, rajstopami.
Kobiecą bielizną, która jednocześnie osłania i odsłania.

Hipnotyzujące jest to nadawanie imion.
Oswajanie przez nadanie imienia. Wielu imion. Bo twój portret składa się ze wszystkich ziół wiosny.

A sama czekasz, by móc nazwać jeszcze nienazwane, a które cię nazwaniem obdarzy.

[skaranie boskie]

wszystkie szare godziny
dni, minuty
i lata
całą szarość oczu
potrafię ubrać w najpiękniejsze
kolory
wiosną wracasz do domu
aby wyrwać czubki drzew
z nylonowej nostalgii

a przecież szare jet piękne
jak plamki słońca
odbite w twojej twarzy

kiedy podążasz za

[AS...]

normalnie mowę mi odjęło...
Glo


piszesz w sposób absolutnie unikalny

a ja
myślę o wyprawie w nieznane góry

[lczerwosz]

Dołączę się do oklasków trzech panów.

[eka]

Najlepiej zatem patrzeć
pod światło, przez palce. Wtedy obraz
składa się z mrugnięć i roziskrzeń, które
nie potrafią usiedzieć na miejscu. Tak łudząco podobne
do słów, że tylko strząsnąć z ramion,
niby plamki słońca.

[anastazja]

W moich oczach odnajdziesz wszystkie szare
godziny – rozciągnięte akwarelową mgłą

[Qń Który Pisze]

Poczułem mrowiący respekt przed słowem, mimo że mam magiczne ze słowem konszachty. Wręcz rydwanami wysłam je na koniec myśli i tam poskramiam rozbiegane mustangi po prerii wyobraźni, ale tutaj musiałem skapitulować przed niezwykle plastycznym modelowaniem samej siebie. To przypomina ukrytą przed ludźmi jaskinię, do którek wchodzi się jak do... Luwru i zamiast obrazów wiszą słowa, galerie słów, po których nastaje cisza, jakby czekająca na oklaski


Wspinasz się słowami dalej niż sięga
szare niebo. Ponad szczytami ciszy
opatulonej dźwiękoszczelnymi
chmurami roziskrzonej wyobraźni.
Ten, który cię naprawdę przeczyta
zaprosi do stołu wszystkie twoje myśli.
Pozna smak ust i dloni.
Oswoi słowa, których jeszcze nie było.
I dotknie wszędzie tam, gdzie
nikt jeszcze nie dotykał.

[she]

Wiersz piękny

Jedynie słowo "landszaft" mnie jakoś kłuje, poszukałabym na jego miejsce innego.

Pozdrowienia

[Gajka]

Dawno tu nie byłam
Może i dobrze, mam teraz skalę porównawczą .
GLO, posiadasz niesamowity dar, ciekawymi metaforami w sposób zrozumiały
przekazać swoje myśli.
To bardzo ważne, gdyż czytelnik nie zawsze jest profesjonalistą.
Umiejętnie trafiasz do każdego ludzkiego serca .

GRATULUJĘ