zasłaniam okno, żaluzje migoczą

[Adela]

w ramach zaburzeń pogody tracę równowagę.
muchy wychodzą z ukrycia,
w zielonych blaszkach liści pląsa wiatr.
widziałam pierwsze jaskółki i szkodniki w ogrodzie.
sąsiadka chwali dzień, kilka piegów na nosie.

zjawiłam się tu przypadkiem,
by dotknąć szronu na szybie.
słońce śmieje się mi w twarz.
nie znoszę wiosny! nie znoszę.

[Mirek]

nie znoszę wiosny! nie znoszę.

rany ... a ja przeciwnie niech trwa i trwa

[Alek Osiński]

nie znoszę wiosny! nie znoszę.

Fajny wiersz. A ta końcówka brzmi najlepiej,
bo paradoksalnie daje podwójny skutek - czyli nie lubię,
ale i nie chcę z niej zrezygnować "nie znoszę",
sam kiedyś użyłem podobnego motywu, więc
tym mi bliższy

Pozdrawiam

[Adela]

Dziękuję za lekturę, komentarze. Wiesz już trochę zmieniłam, ale nie na aktualnym komputerze nie posiadam nowej wersji.
Pozdrawiam,
A.

[Fałszerz komunikatów]

Peel zazdrości pogodzie słońca, a w jego duszy...szarówka.
Nie moje klimaty, ale pewnie znajdziesz adresata tych słów.
Co do warsztatu, to trochę zacina przy czytaniu. Taka trochę wyliczanka Ci wyszła.

[Hosanna]

wiosna jak wino nie zawsze służy nam
wtedy dosięga nas radością innych
innych jest tak wielu
można się zapomnieć

[eka]

zjawiłam się tu przypadkiem,
by dotknąć szronu na szybie.

To wyjaśnienie.
Podmiot osadził siebie w chłodnych klimatach, a tu wiosna równowagę mu burzy
Podoba mi się ten bezpretensjonalny, liryczny wyrzut.

[Adela]

Dziękuję wszystkim za komentarze.
Fałszerzu masz rację, trochę wyliczanka.
Hosanno, no tak każdy inaczej odbiera wiosnę.
Eko, dziękuję za zrozumienie dla podmiotu.
Kłaniam się,
A.