w naszej tymczasowości jest miejsce

[iTuiTam]

• • • • • w naszej tymczasowości jest miejsce
          na wieczności pokonywane w kwadrans
          z górą
          
          przejścia przez prognozy świata
          syjamskie strony księżyca
          bezlitosne niebieskie słoneczne karły
          gdy próbujesz przenicować światło
          
          bo niepojęte wszystko
          jest albo nie
          środek jak urwisko
          a my marzyciele o półcieniach
          malujemy półprawdy tęcze
          rozpiętością bezpiecznej gamy
          
          zużyte barwy płowieją kruszą trwanie
          rozsypanki alfabetów zapomnianych
          narzeczy układanek słów
          przydatnych w spisywaniu senników
          
          w szarościach mozolnej kaligrafii
          jest miejsce
          na wieczność bez obawy
          
          
          (c) iTuiTam
          05 III 2015

[coobus]

Wieczność pokonywana w kwadrans... Pewnie jest takie miejsce. Każdy ma własne okruchy wieczności. I własne półcienie, półprawdy... I miejsce na wieczność bez obawy. Jak zawsze, taki i tym razem docierasz do mnie tym wierszem

[Alek Osiński]

czym dalej, tym lepiej, wydaje mi się,
w tym wierszu, a końcówka mistrzowska -
"wieczność bez obawy" - to trochę też
jak zaufać ostrzu noża...

[em_]

Jak zwykle bogato w środki poetyckie.
Oczywiście podoba się,
pozdrawiam

[eka]

Wiersz z tych najbardziej ulubionych.

Tymczasowość w wieczności. Tylko brak odwagi, aby w to uwierzyć?

bo niepojęte wszystko
jest albo nie
środek jak urwisko

Trzeba się opowiedzieć, półśrodki są niebezpieczne.
Liryk nastrojowo - filozoficzny.
Ze świetnymi chwytami, metafora ostatniej cząstki - dla mnie upewnia wartość tymczasowości. Mozolna kaligrafia swego śladu.
Bardzo, Elżbieto...

[iTuiTam]

Wieczność pokonywana w kwadrans... Pewnie jest takie miejsce. Każdy ma własne okruchy wieczności. I własne półcienie, półprawdy... I miejsce na wieczność bez obawy. Jak zawsze, taki i tym razem docierasz do mnie tym wierszem

Dziękuję za komentarz, Coobus'iu.

Dodano -- 07 kwie 2015, 11:53 --

czym dalej, tym lepiej, wydaje mi się,
w tym wierszu, a końcówka mistrzowska -
"wieczność bez obawy" - to trochę też
jak zaufać ostrzu noża...

Dziękuję, Alku za komentarz.

Ci, którzy ufają, nie powinni mieć obaw.

[Mirek]

w szarościach mozolnej kaligrafii
jest miejsce
na wieczność bez obawy

to pobudziło moja wyobraźnię ... pojawił się mich kopista i stara księga

[Ewa Włodek]

bo niepojęte wszystko
jest albo nie
środek jak urwisko
a my marzyciele o półcieniach
malujemy półprawdy tęcze
rozpiętością bezpiecznej gamy

to mnie zatrzymało, Elżbieto! Ileż razy własnie tacy jesteśmy - niedopełnieni...

z usmiechem...
Ewa