POSŁONECZNOŚĆ

[coobus]

jeszcze pewnie
blask źrenicom przywracany
w żmudnej walce o zgnuśnienie
lub przeżycie
i codzienność przykładana jak do rany
i świąteczność z pustką większą
niż zazwyczaj

jeszcze instynkt
w spowolnieniu sprężyn chorych
szklana kula pełna trunków bursztynowych
i bezduszność zardzewiałych semaforów
w ich czerwonym zasklepieniu
dalszej drogi

potem tylko
spisek starych kalendarzy
zdejmowanie dni ze wspomnień
wolnoschnących

martwe okna o uległych
smutnych twarzach

posłoneczność
rozpisana na miesiące

[Patka]

Dobrze się czyta, może z wyjątkiem początku, czytam z innym szykiem: "jeszcze blask źrenicom pewnie przywracany", bo w twojej wersji wciąż "pewnie" czyta mi się jak "pewien" i w ogóle jakoś nie pasuje mi to słówko, może dlatego, że bardziej mi się kojarzy ze słowami: "na pewno", "zapewne", a raczej nie o takie znaczenie wyrazu chodzi w wierszu. Gdy zaś "pewnie" jest przy imiesłowie, wiem, o co chodzi. Początek więc nie wszedł (na marginesie - początek mało początkowaty), ale dalej już bez zarzutów. Ładne słowa, rymy, czego chcieć więcej?

Pozdrawiam
Patka

[coobus]

Tu się z Tobą w pełni zgadzam, mnie też trochę przeszkadza słowo pewnie. Jest w znaczeniu: jeszcze zapewne tylko... Można zrobić drobną korektę, by wygładzić nierówność. Ale na razie tego nie ruszam. Ten pesymizm ostatnich dwóch wierszy, to nie mój osobisty pesymizm, to wiersze tematyczne na jeden z konkursów poetyckich (trzeci wiersz zestawu zamieszczę wkrótce). Wiem, że jeden z nich jest wydrukowany w almanachu pokonkursowym, ale nie mając almanachu, nie wiem który. Być może ten właśnie, kto wie... dlatego nic nie zmieniam. Poprzestanę na wyjaśnieniu intencji słowa pewnie.
Za trafną i szczerą krytykę, dziękuje. Za miłe słowa też.
Pozdrawiam

[Patka]

A, czyli się pomyliłam, myślałam, że "pewnie" jest od przymiotnika "pewny", znaczy, że według wiersza tak jest, gdy tymczasem mi się czytało w znaczeniu "zapewne", czyli w sumie dobrze. Mam nadzieję, że nie zamotałam.

[misza]

Pełno barw, skrzy się od kolorów, ale wszystkie jakieś przyblakłe
i stare. "Posłoneczność". Coś się kończy.
Nieodwracalnie odchodzi w przeszłość.
A niech tam! Przecież My zostajemy!

[Leon Gutner]

Taka liryka i ten nastrój rozkładają mnie na czynniki pierwsze . Wolno dokładnie i bez reszty .
Kiedy myślę że już nic się nie da tak napisać - czytam twój kolejny wiersz i nagle wszelkie " nie da się " znika .

Bajeczne uczucie . I chce ci za nie podziękować Coobi zanim spisek starych kalendarzy ...... wiesz

Z uznaniem L.G.

[skaranie boskie]

Dla mnie bomba.
Szczególnie strofa ze spiskiem starych kalendarzy.
A skoro wolnoschnące, to umilmy sobie czas oczekiwania...

[anastazja]

martwe okna o uległych
smutnych twarzach

posłoneczność
rozpisana na miesiące

Zauważ cobi - tak się lubuję w smutnych wersach, choć inne są cudowne, ja wybrałam te. Piękna poezja. Pozdrawiam

[Gajka]

No ta ja sobie wybieram:
...szklana kula pełna trunków bursztynowych...
Coobi - piękny wiersz

[coobus]

Cieszy mnie, że pesymizm tego wiersza nie przygnębia, powoduje uśmiech. Na to po cichu liczyłem. Dziękuje