Pierwszy wolny

[Alek Osiński]

Pierwszy raz, kiedy próbowałem wyodrębnić
w tobie zasadnicze linie, zadecydował o przyszłych
powiązaniach płaszczyzn. Na każdej zbliżamy się
i rozchodzimy do swoich fragmentów czasu.

Przeszły czy przyszły, decyduje przywiązanie
do miejsc; rozgrzewają się i stygną, zapadając
w ciemności. Zmienia się kolor skóry, słońca
wciąż w inny sposób próbują szukać przyjaznych

kształtów. Chmury, najruchliwsze z twojej twarzy,
wzniosły się ponad podziały, rozmazując niebieski tusz.
Rysunek wykreowany rękami dziecka, które najdłużej
zdolne czekać na uśmiech, pierwszy z wolnych,

potrafiący je nazwać po imieniu.

[skaranie boskie]

Dobre.
Spokojne, a jednak pobudzające.
Dostrzegam sporo odniesień geometrycznych, które tu mają służyć - w moim odbiorze - poznawaniu "topografii" jakiejś bliskiej twarzy. Porównanie Peela do dziecka stanowi swoistą retrospekcję uczuciową, niełatwą nie tylko do opisania, ale również do odkrycia, do umiejscowienia w meandrach życia.
Takie wiersze czyta się może trudno, ale za to sprawiają wiele przyjemności.

[Gloinnen]

Na każdej zbliżamy się
i rozchodzimy do swoich fragmentów czasu.

To jest ładne. Oscylacja w czasoprzestrzeni, gdzie każdemu przeznaczona jest jakaś nisza. Tu nawet nie ma problemu ucieczki do bezpiecznych miejsc, raczej determinacja, narzucenie z góry przez przeznaczenie takiej, a nie innej drogi.. Krążenie po własnej orbicie, przypadkowe zetknięcia, interakcje, a potem znów powrót do własnej pętli.

Zmienia się kolor skóry, słońca
wciąż w inny sposób próbują szukać przyjaznych

kształtów.

Podoba mi się to szukanie i słońca, które nie zaistniały jeszcze.
Może dlatego, że ich nikt jeszcze nie nazwał, nie wyodrębnił z chaosu rzeczy nie wywołanych po imieniu?

Chmury, najruchliwsze z twojej twarzy,

Piękny, poetycki obraz.

I jakbym przewidziała pointę. Tak, właśnie. Jak powiedział Wittgenstein, granice języka wyznaczają granice świata.

Pozdr.

Glo.

[em_]

Rysunek wykreowany rękami dziecka, które najdłużej
zdolne czekać na uśmiech, pierwszy z wolnych,

potrafiący je nazwać po imieniu.

- ten fragment zabieram

[eka]

słońca
wciąż w inny sposób próbują szukać przyjaznych
kształtów.

i

Chmury, najruchliwsze z twojej twarzy,
wzniosły się ponad podziały,

Piękna metaforyka.
Pierwszy wolny czas... nie, chyba jednak pierwszy wolny od podziału płaszczyzn, dorosłych skojarzeń - rysunek.

[Podróżniczka]

Ciekawie prowadzisz Twoją myśl.Twój wiersz bardzo mi się podoba

[Alek Osiński]

Jak powiedział Wittgenstein, granice języka wyznaczają granice świata.

a może nawet granice wolności. Tak to prawda, tylko że te granice sami chyba wyznaczamy
stawiając kreski, animizując nimi ludzką postać. Ktoś inny też powiedział - mamy tyle
wolności, po ile odważymy się sięgnąć;)

Dziękuję Wszystkim za komentarze. Pozdrawiam

[anastazja]

Na każdej zbliżamy się
i rozchodzimy do swoich fragmentów czasu.

- jakie to prawdziwe i niezaprzeczalne. Świetny wiersz

[Henryk VIII]

Witaj,
piszesz:" Na każdej zbliżamy się
i rozchodzimy do swoich fragmentów czasu" .
Myślę, przednio igrasz z Bergsonem - on zaś, jak wiesz, powiadał, ze człowiek doświadcza czasu tego, jaki wyznaczają daty i kalendarze oraz ... wewnętrznego czasu . I tak to, Alku, TU CHYBA RACZEJ WEWNĘTRZNIE CZAS : " Przeszły czy przyszły, decyduje przywiązanie
do miejsc; rozgrzewają się i stygną, zapadając
w ciemności. "
Wiersz bardzo intelektualny. Trafił do mnie też przez to, że :" Chmury, najruchliwsze z twojej twarzy,
wzniosły się ponad podziały..." Udało Ci się znakomicie połączyć refleksję chwili i ważną filozofię.
Gratuluję Ci tego świetnego tekstu


H8

Dodano -- 03 maja 2015, 4:30 --

Wiesz co? i......
Raz jeszcze

dla Ciebie, dla Bergsona i dla wszystkich , którym spodobał się Twój tekst !!!!
H8

[Alek Osiński]

Henryku, nie znam akurat dzieł Pana Bergsona, tak że igranie
z nim może mieć co najwyżej wymiar nieświadomy, ale dzięki
wielkie za naświetlenie, może warto sięgnąć...

Anastazjo, dziękuję również