opiekunka mydlanych baniek

[Lucile]

w moim muzeum jestem
kustoszem ulotnych marzeń
delikatne i kruche
zawijam w bibułki
odciskam punce
odkładam na półkę
ponumerowane

bezgłośne czekają na
skatalogowanie

do mojego muzeum nie prowadzą
żadne drzwi
nie ma go w przewodnikach
nikt nie sprzedaje biletów

do mojego muzeum nie wpuszczam
zwiedzających
jeszcze nie


kwiecień 2015

[Fałszerz komunikatów]

Ciekawy obraz osobistego muzeum peela W koncówce zawarta groźba. Ciekawe kto stanął peelce na przeszkodzie w realizacji projektu, zwanego marzeniami?
niespełnionych marzeń - usunąłbym "niespełnionych". W dalszej części tekstu Czytelnik dowiaduje się o jaki rodzaj marzeń chodzi
Z kolej słowo "proweniencji" różni się znacznie ciężarem gatunkowym od reszty tekstu, zmieniłbym go na inny.
Super tytuł!

[lczerwosz]

do mojego muzeum nie wpuszczam
zwiedzających...
jeszcze nie

Byle się nie zestarzeć.

Mój kot uwielbia mydlane bańki. Czeka na nie godzinami, wypatruje. Pojawiają się dla niego znikąd, jakby z nieba, to ma coś wspólnego z jego religią. Jak i ten wiersz.

[Mirek]

do mojego muzeum nie wpuszczam
zwiedzających...
jeszcze nie

ja też nie jeszcze nie choć eksponatów przybywa
może kiedyś się trafi ktoś

fajnieś to ujęła

[Ewa Włodek]

mydlane bańki - coś nieskończenie ulotnego, nietrwałego, a jak potrafi zafascynować! Więc peelka ma w swoim "osobistym muzeum" takie właśnie kruche (słabo powiedziane) eksponaty: wspomnienia, przemyślenia, przeżycia, dobre, złe i takie sobie. Nie nadające się do wyeksponowania, "pokazania" komukolwiek. Zbyt osobiste.
Spodobało mi się generalnie. Szczególnie tytuł i zamykająca cząstka (czytam bez wielokropka, bo wydaje mi się zbedny, ale mogę nie mieć racji). Tworzą świetną klamrę.

z serdecznym
Ewa

[Lucile]

Dobry wieczór Ewo, Fałszerzu, Leszku i Mirku,
pięknie dziękuję za wizytę i komentarze

Ewo,
ucieszyły mnie Twoje słowa wielokropek, zgodnie z Twoją sugestią, usunę.

mydlane bańki - coś nieskończenie ulotnego, nietrwałego, a jak potrafi zafascynować! Więc peelka ma w swoim "osobistym muzeum" takie właśnie kruche (słabo powiedziane) eksponaty: wspomnienia, przemyślenia, przeżycia, dobre, złe i takie sobie. Nie nadające się do wyeksponowania, "pokazania" komukolwiek. Zbyt osobiste.

Odczytałaś właśnie te uczucia, jakie chciałam przekazać. Jakbyś towarzyszyła mi przy pisaniu. Mam tylko niewielką wątpliwość, jedna z "przymiarek" tego tekstu brzmiała tak:
w moim muzeum jestem kustoszem
ulotnych marzeń
delikatne i kruche zawijam
w japońskie bibułki
odciskam punce
ponumerowane odkładam
na półkę by
nie zapomnieć

jeżeli zechcesz - udziel rady - proszę Pisząc ten tekst bardzo starałam się - nie przegadać

Spodobało mi się generalnie. Szczególnie tytuł i zamykająca cząstka (czytam bez wielokropka, bo wydaje mi się zbedny, ale mogę nie mieć racji). Tworzą świetną klamrę.

Sprawiłaś mi frajdę, dzięki

Fałszerzu,

Ciekawy obraz osobistego muzeum peela W koncówce zawarta groźba. Ciekawe kto stanął peelce na przeszkodzie w realizacji projektu, zwanego marzeniami?
niespełnionych marzeń - usunąłbym "niespełnionych". W dalszej części tekstu Czytelnik dowiaduje się o jaki rodzaj marzeń chodzi
Z kolej słowo "proweniencji" różni się znacznie ciężarem gatunkowym od reszty tekstu, zmieniłbym go na inny.
Super tytuł!

Przemyślałam Twoje sugestie i doszłam do wniosku, że nie powinnam "kustoszki" pozbawiać przymiotnika "niespełnionych". Mogłabym użyć innego epitetu, np. "ulotnych", jednak obawiałam się, że to byłaby taka powtórka. Immanentną cechą mydlanych baniek jest właśnie ich ulotność. A najdłużej myślałam nad tytułem. Chciałam aby był czymś w rodzaju synonimu do "kustoszki (właśnie) niespełnionych marzeń". To ich niespełnienie, ulotność, kruchość i intymność było ważne. W końcu kiedy "zaskoczyłam" i wpadłam na "opiekunkę mydlanych baniek", przyznaję, że taki tytuł bardzo mi się spodobał i... chyba jest najlepszą frazą w tym wierszyku. Z kolei słowo "proweniencja", które Cię razi. Mogłam użyć słowa - pochodzenie, ale sprawa ma się tak i chyba łączy się z moim... "skrzywieniem zawodowym"... zależało mi by peelka posiadała fachową wiedzę i właściwą terminologię niezbędną przy wypełnianiu "karty muzealnej eksponatu" - co jest podstawowych zadaniem historyka sztuki - muzealnika.
Stad: punce, japońskie bibułki (używane i cenione przez muzealnych i bibliotecznych konserwatorów), katalogowanie, proweniencja i genealogia (to sobie już darowałam - by nie przedobrzyć)
Cny Fałszerzu, mam nadzieję, że moje wyjaśnienia Cię usatysfakcjonują jeżeli nie, możemy jeszcze podyskutować
Dziękuję za uwagę poświęconą "mojej kustoszce"

Mój kot uwielbia mydlane bańki. Czeka na nie godzinami, wypatruje. Pojawiają się dla niego znikąd, jakby z nieba, to ma coś wspólnego z jego religią. Jak i ten wiersz.

Leszku,
Twoje przywołanie kota spowodowało lawinę wspomnień dotyczących naszych muzealnych kotów. Bardzo dawno temu w Collegium Maius mieszkały koty. Muzealne koty. Jeden z nich, właściwie jedna - bo to była kotka o imieniu Burka - posiadała nawet przywilej przechadzania się po muzealnych salach. Niestety, ja nie miałam szczęścia poznać jej osobiście, bo wtedy - jako całkiem nieodrosłe od ziemi dziecię - nawet nie marzyłam o możliwości pracy w uniwersyteckim muzeum. Burkę znam tylko z opowieści i fotografii. Wyobraź sobie, że obecna była podczas wizyty cesarza Etiopii Haile Selassiego, który zwrócił na nią uwagę - ona jednak wyniośle nie reagowała na komplementy. Cesarza ugoszczono obiadem, serwowanym w Stubie Communis. Honory domu pełnił ówczesny gospodarz obiektu prof. Karol Estreicher młodszy. Działo się to w 1964 roku. Podczas tego obiadu mogła przechadzać się wśród gości. Obecna była także podczas kolejnej cesarskiej wizyty. W 1966 roku gościem Collegium Maius był szachinszach Iranu Mohammad Reza Pahlawi w towarzystwie swojej pięknej żony Farah. Burce wiele było wolno. Nawet, kiedy pewnej nocy - buszując po Sali Zielonej - stłukła zabytkowe naczynie (antyczny krater), uszło jej to na sucho. Jedyną konsekwencją był zakaz wstępu do tego muzealnego salonu. Miałam przyjemność poznać jej pra, pra, pra wnuczki. To był cudny, niezapomniany widok baraszkujących lub wygrzewających się w słońcu kociaków na arkadowym dziedzińcu Collegium Maius. Kolejną cesarską wizytą, jaką już pamiętam, bowiem miałam zaszczyt uczestniczyć w tym wydarzeniu, była wizyta cesarza Japonii Akihito z małżonką Michiko, która nawet zagrała kilka taktów na znajdującym się w muzeum fortepianie Chopina. Niestety, kotów już nie było.
Dzisiaj, w tym szalonym tempie i natłoku turystów - niemożliwe. A szkoda, bo witały mnie każdego ranka i dzień od razu był bardziej uśmiechnięty

to ma coś wspólnego z jego religią. Jak i ten wiersz.

ciekawe spostrzeżenie - cichutko powiem, że coś w tym jest
Dziękuję za odwiedziny


Mirku,

ja też nie jeszcze nie choć eksponatów przybywa
może kiedyś się trafi ktoś
fajnieś to ujęła

niech się trafi ktoś, kto potrafi docenić "nazbierane skarby"
Tobie również serdecznie dziękuję

Wszystkim ślę serdeczności i życzę miłych snów.
Miłego dnia, bowiem własnie poprawiłam nieścisłości i błędy, jakie wczorajszej nocy wkradły się do moich wyjaśnień
Lucile

[Fałszerz komunikatów]

Rozumiem konsekwencję i dokładne przedstawienie obrazu peelki w wierszu i zaczynam to doceniać.
Zwracając uwagę na słowo "niespełnionych" chciałem przede wszystkim uszczuplić tekst, tym bardziej, że potem Czytelnik ma szansę domyślić się intencji Autora, choćby za pomocą tego fragmentu:
ponumerowane
bezgłośne
czekają na skatalogowanie
Z przyjemnością mogę dojść z Tobą do sedna sprawy

[Lucile]

Witaj Fałszerzu,
na Ciebie zawsze mogę liczyć. Dziękuję i miło mi. Proszę, pozwól że doprecyzuję moje wyjaśnienia. Zacznę od tego, że mam świadomość, staram się (a, że nie potrafię tego udźwignąć, to już inna sprawa - niedostatek talentu, umiejętności, wiedzy) w "tym całym moim wierszokleceniu" dążyć do zwięzłości wypowiedzi i myślowych skrótów. Jednakże, nie chcę, by te teksty były suchymi komunikatami. Przecież nawet jeżeli niosą ważny (przynajmniej dla mnie) przekaz, a słowa są "kostyczne", nie osiąga się zamierzonego celu. Napisać dobry wiersz bez przymiotników - to sztuka, niestety, nie dla mnie. Próbowałam - porażka. Tu na "8" mam dobre przykłady kilku poetów, których twórczość bardzo sobie cenię. I chociaż bywa, że nie komentuję ich utworów - wynika to, jakby to ująć, z nieśmiałości, czy mówiąc wprost z obawy przed "palnięciem" jakiegoś głupstwa, czy chociażby banału.
Ad rem - wracając do "niespełnionych marzeń" to masz rację Fałszerzu zwracając uwagę, że słowa:

ponumerowane
bezgłośne
czekają na skatalogowanie

wskazują na takie marzenia. Ale, ale - katalogować można również i te spełnione marzenia, nieprawdaż? A może nawet sprawia to większą przyjemność, kiedy wspomnieniami wracamy do rzeczy, które nam się udały. A te "niespełnione bidule": samotne, zapomniane, bezgłośnie szlochają po katach. Czasami warto je przygarnąć, pocieszyć, a jeżeli to niemożliwe, to przynajmniej uporządkować, skatalogować i mieć na "podorędziu", bo

W koncówce zawarta groźba. Ciekawe kto stanął peelce na przeszkodzie w realizacji projektu, zwanego marzeniami?

- i tu także masz rację - kto wie, czy nie staną się orężem

Miłego popołudnia i serdeczności ślę
Lucile

[Fałszerz komunikatów]

suchymi komunikatami

A nawet falszywymi
To fakt, katalogowanie wskazuje na pewien rodzaj fetyszu, skierowanego na fantazje. Wspominać niespełnione marzenia to musi być przykre doświadczenie...

[em_]

Wyrzuciłabym - jeszcze nie - ale to ja
wiersz mi się podoba