Dziś w nocy znów byłam Niobe

[Ewa Włodek]

Przez półsprawność nie zdążyłam nas spakować
i teraz wszyscy, którzy tu z nami byli, odjechali,
a mnie nikt nie chciał powiedzieć,
kiedy i skąd odchodzi nasz pociąg do domu.

Gmach jest pełen gruzu i robotników, a ja błąkam się, szukając wyjścia.
Umęczona, na chwilę puszczam twoją rączkę
i patrzę, skamieniała, jak giniesz w tłumie.
Nie widząc widzę biały kaftanik w gwiazdki,
błękitne śpioszki i skórkowe trzewiczki.
I sypiące się na ramiona popielate pierścionki.

Przyzywam ciebie, wyciągam ręce do ludzi,
skamlę, żeby mi pomogli cię odszukać, ale oni nie reagują,
jakby to ich oczy przysłaniały łuski, jakby mnie tu nie było,
jakby światy mój i ich były równoległe.
Nie wiem, w którym jesteś, czy słyszysz moje wołanie,
szloch, pneumatyczny młot bijący pod bluzką.

Ty mi nigdy nie ginęłaś,
więc nie mów mu, proszę, że znów przeraźliwie krzyczałam przez sen.

[Latima]

Jest taki wiersz Różewicza - matka powieszonych, to utwór o kobiecie, która zwariowała i błąka się wśród obojętnego tłumu. Niby zupełnie inny czas, inny zakres doznań, ale emocje te same. Bezradność to przyczyna skamienienia ( Niobe). Bardzo na tak ta podwójność przedstawienia, wprowadzenie dialogu pozornego. Dużo emocji bardzo sprawnie sygnalizowanych. Lubię takie wiersze, La

[coobus]

Temat powracał często w te dni. Na podobną scenę, niemal dosłownie, trafiłem czytając wspomnienia młodego Żyda, uratowanego przez Żabińskich w warszawskim ZOO i przez kolejne odważne ossby. Też puścił na chwilę rękę...
Powraca...
Ładny, wzruszający przekaz

[anastazja]

Ty mi nigdy nie ginęłaś,
więc nie mów mu, proszę, że znów przeraźliwie krzyczałam przez sen.

- cudne! Uwielbiam takie - Ty wiesz Ewuniu, że tak. Jeszcze tu będę wracać. Pozdrawiam

[Napoleon North]

Ave



Nie przeczytałem bo ze mnie leń próżniowy .

[Alek Osiński]

Nie wiem Ewo czy "Niobe" to akurat adekwatny tytuł
do tego wiersza. W tym micie, wydaje mi się, chodzi jednak
o coś innego, chociaż kamień rzeczywiście jest
wszechobecny w finale. Wiersz jednak
podoba mi się, przekonująco nakreślony.

Co tylko budzi wątpliwość, to

I sypiące się na ramiona popielate pierścionki.

moim akurat zdaniem ten wers niepotrzebny - rozprasza sens

jakby to ich oczy przysłaniały łuski, jakby mnie tu nie było,
jakby światy mój i ich były równoległe.

3x jakby się zebrało, pewnie można to lepiej rozwiązać...

Pozdrawiam

[Ewa Włodek]

Bezradność to przyczyna skamienienia ( Niobe).

właśnie, Latimo, to jest także o bezradności, o tym, jak ona potrafi wyjść, szczególnie w stanie nie kontrolowanym przez świadomość, czyli we śnie, który staje się koszmarem...

Też puścił na chwilę rękę...

ano, Coob, tak to bywa z dziećmi - wystarczy, że raz puści rękę, i nie wraca, a czasem puszcza te rękę we śnie nieustannie...

Jeszcze tu będę wracać.

och, Anastazjo, jak długo będziesz wracać, tak długo moje słowo będzie żyło...

Nie przeczytałem bo ze mnie leń próżniowy .

czyli róże dostałam za piękne oczy? Może być...

Nie wiem Ewo czy "Niobe" to akurat adekwatny tytuł
do tego wiersza. W tym micie, wydaje mi się, chodzi jednak
o coś innego,

masz rację, Alku, i mam świadomość, że inny tytuł byłby bardziej odpowiedni (myślałam, np. I znów dziś śniłam siebie jako Niobe - co sądzisz o takiej wersji?)

Co tylko budzi wątpliwość, to

Ewa Włodek pisze:
I sypiące się na ramiona popielate pierścionki.


moim akurat zdaniem ten wers niepotrzebny - rozprasza sens

no, nie wiem, Alku, nie wiem, ale zastanowię się

Ewa Włodek pisze:
jakby to ich oczy przysłaniały łuski, jakby mnie tu nie było,
jakby światy mój i ich były równoległe.


3x jakby się zebrało, pewnie można to lepiej rozwiązać...

och, Alku, ono się "nie zebrało", tylko ja je wprowadziłam celowo - w końcu zrozpaczona, przerażona, zagubiona matka ma prawo, a nawet obowiązek powtarzać się - moim skromnym zdaniem, rzecz jasna


Kochani, najpiękniej Wam dziękuję, że wstąpiliście, pobyliście chwilkę i powiedzieliście tyle dobrych, mądrych i potrzebnych słów...
całą masę dobrego Wam posyłam
Ewa

[eka]

Ty mi nigdy nie ginęłaś,
więc nie mów mu, proszę, że znów przeraźliwie krzyczałam przez sen.

Ewo, komu? Bogu? Wiesz, jak odczytuję? To nie oniryczna przestrzeń, to duch matki szuka zaginionego dziecka, przysypanego (popielate loczki) pod gruzami. Niobe nawet po swojej śmierci płacze. Jak jej postać przemieniona w kamień nad brzegiem greckiego morza.
Martwa matka nie chce opuścić tego łez padołu bez zmarłego dziecka.
Wstrząsający utwór. Wymowa jego tym większa, że ciągle trwa dramat w Nepalu, pod dachem świata.
Pozdrawiam, gratulując wiersza.

[anastazja]

och, Anastazjo, jak długo będziesz wracać, tak długo moje słowo będzie żyło...

- jestem i chłonę. Jeden z najgłębszych moim odczuciom. Ewuniu.

[Ewa Włodek]

Wiesz, jak odczytuję? To nie oniryczna przestrzeń, to duch matki szuka zaginionego dziecka, przysypanego (popielate loczki) pod gruzami. Niobe nawet po swojej śmierci płacze. Jak jej postać przemieniona w kamień nad brzegiem greckiego morza.
Martwa matka nie chce opuścić tego łez padołu bez zmarłego dziecka.

ech, Eko, zadumałaś mnie Swoim odczytaniem! Nie to miałam na myśli, pisząc, pisałam jednakowoż o śnie, wracającym cyklicznie i "snującym" fabułę ginięcia synka w różnych okolicznościach. Ale skoro tak odczytałaś, to tylko powinnam się cieszyć z tego kapitalnego odczytu! Jakże on ubogaca moje skromne słowo! Dziękuję Ci najpiękniej za takie widzenie...

Ewa Włodek pisze:
och, Anastazjo, jak długo będziesz wracać, tak długo moje słowo będzie żyło...
- jestem i chłonę. Jeden z najgłębszych moim odczuciom. Ewuniu.

och, Anastazjo, dziękuję ślicznie za życie dla mojego słowa...


Drogie Panie - samo najlepsze do Was posyłam...
Ewa