Postludium

[Gloinnen]

Pożegnania nie są w moim stylu. Zresztą
słowa zawsze zostają. Nieprzypadkowo
zapomniane. W tylnych kieszeniach.

Źrenice, cierpliwe śluzy, przepuszczają
do wieczornych godzin
tylko tyle wody, ile trzeba,
by zachować równowagę.

Online – offline. Kiełkowanie – gnicie pod ziemią.
Łódki z zadrukowanych kartek, rzucone na żywioł,
nasiąkają ciemnością w przemysłowym kanale.
Od niego, wiele lat temu,
rozeszły się podziemnymi ciekami
kolejne wersje zdarzeń. Podobne do siebie kropla w kroplę.

Próżno kasuję, skreślam, zasypuję mokrym piaskiem;
tekst jest grząski, niestabilny. Wciąż ktoś przychodzi
w nim grzebać, zamienia miejscami
imiona, nazwy miast, kropki i pytajniki. Przesadza
samosiejki.

Przepłynąłeś, przechodniu.
Przez wszystkie
miejsca ukryte.
I co z tego?

Czas uderza po oczach.



____________________
Glo.

[Fałszerz komunikatów]

Zimny, mechaniczny świat tu opisujesz. Mym zdaniem tekst traktuje o tym jak chcemy być podsumowywani w oczach innych. W tym celu spisujemy na kartce wskazówki, które pomagają nam być coraz bliżej ideału. A czas rozliczy nas z całego życia, zwłaszcza ten osobisty, u schyłku naszej egzystencji.
ciekami - a nie ściekami?
Pewnie się zaśmiejesz, ale podejrzewam, że peel formuje tu własny grób.

[Gloinnen]

Niekoniecznie od razu grób. Ale tak, można powiedzieć, że jest to rodzaj pogrzebu, tylko w ujęciu - oczywiście - metaforycznym.
W różny sposób człowiek sam siebie rozlicza, nieraz według bardzo zagadkowych reguł i kryteriów.
Czas jest tylko narzędziem. Nawet nie świadkiem, lecz właśnie narzędziem (egzekucji).

Ścieki a cieki to dwie różne rzeczy.

Dziękuję, Fałszerzu, za odwiedziny pod wierszem. Tym bardziej, że jesteś u mnie rzadkim gościem.


Glo.

[Fałszerz komunikatów]

Wow, cieszę się, że podołałem
Jakoś tak nie zawsze mi po drodze z Twymi tekstami, zwykle obawiam się wtopy

[eka]

Gdybym umiała tak pisać, mógłby to być mój wiersz i to niemal w 100% Rozbieżność jest w ocenie roli Przechodnia jeśli nim jest peelka lub naprawdę ktoś wyjątkowy.

Tytuł zbiera sens wiersza - postludium: utwór grany na zakończenie nabożeństwa. Liryczne podsumowanie mocno odciskającej się historii, niełatwej, wiersz zamiast pożegnania, bo słowa, których nie chce się pamiętać, schowane w tylnej kieszeni i tak wyjdą, tzn. zostaną wyciągnięte przez świadomość czy się chce, czy nie.
Ponownie je odczytując, podmiot liryczny chce łapać równowagę, nawet łzy to potrafią.
I ocenia z perspektywy dwóch, a może nawet wielu innych różnych wątków. Innych a jednak w przebiegu podobnych.

Online – offline. Kiełkowanie – gnicie pod ziemią.

Świetne. Nierozerwalność procesu, skutkującego lirycznymi łódkami.
Przemysłowy kanał - tu metafora środka kontaktu, skutkująca pejoratywnymi skojarzeniami. Z online i offline jednoznacznie daje się odczytać.

I opis procesu twórczego, składania papierowych łódek. Jestem pod wielkim wrażeniem;

zasypuję mokrym piaskiem;
tekst jest grząski, niestabilny

Nie do końca rozpoznany przez peela, infiltrowany przez podpowiedzi. Uprawiany, a przecież najwierniej oddają rzeczywistość samosiejki.

Na metaforycznych łódkach:

Przepłynąłeś, przechodniu.
Przez wszystkie
miejsca ukryte.
I co z tego?

A z tego faktu akurat wiele jest ważnych rzeczy - obecności, które budują świat. Czas pusty, czas bez nich, jakże by brakiem prądów doskwierał.

Brawa za ten wiersz, Glo!

[Gloinnen]

Eko - dziękuję za komentarz i interpretację. Jest trafna, z jedną uwagą.

bo słowa, których nie chce się pamiętać,

Nie, nie chodzi o to, że tych słów nie chce się pamiętać, ale o to, że one zawsze zostają, jako coś "wspólnego". Znaczenia, które zostały dodane podczas użytkowania "we dwoje".

Pozdrawiam ciepło,


Glo.

[eka]

Znaczenia, które zostały dodane podczas użytkowania "we dwoje".

Powinnam się domyśleć, to wielka rzecz jest.

[anastazja]

Historia słów schowana w tylnej kieszeni... urzekasz metaforą.
Glo.wiersz, z tej najwyższej.....

Pozdrawiam.