W cieniu arkad /3/

[Lucile]

Eka, bardzo dziękuję

serdecznie pozdrawiam i życzę miłych snów

Lucile

[eka]

Przystojnego Morfeusza, Lucile.

[zdzichu]

A tutaj to trafiłem ze strony głównej.
Tam jest napisane, że pan Admin poleca i muszę przyznać, że poleca słusznie. To bardzo interesująca opowieść, pani Lucile. Właściwie, to chyba każdy miał w życiu takie "tu i teraz", kiedy zapominał o wszystkich konwenansach, wstydzie, czy nawet strachu, kiedy nie zwracał uwagi na czas i miejsce, tak bowiem był pochłonięty namiętnością. Przeczytałem dyskusję i jestem skłonny przyznać rację twierdzącym, że taka namiętność, to niekoniecznie miłość, ale z drugiej strony jedno nie wyklucza drugiego.

[Lucile]

Świątecznie witam Panie Zdzichu,
pięknie dziękuję, że zechciał Pan rzucić okiem na mój tekst. Miło mi
No cóż, ja nie znam jedynie słusznej, obowiązującej i ortodoksyjnej definicji uczucia określanego mianem - miłość.
Bywa i tak, że rodzi się z fascynacji i namiętności.

Wiosennie radosnego czasu życzę

Lucile

[Gorgiasz]

Bardzo dobre. Szkoda, że tak krótko. Teraz wszystkie przeczytane tu fragmenty zaczynają mi się układać w jakąś całość, a raczej w zręby całości. Pozostaje uzbroić się (niestety) w cierpliwośc i czekać na ciąg dalszy.

Ale ponieważ jestem brzydal (nie przepraszam, choć powinienem ), muszę się do czegoś przyczepić:

Powstawały w niej obrazy, jakie musiała z siebie uwolnić. Jednak malując, uwalniając - jednocześnie je okaleczała. To samo działo się ze słowami narastającymi w niej, a jednak kiedy wylewały się na papier, od razu traciły swój pierwotny blask, piękno, a nawet sens. Tak było zawsze, dokąd sięgnie pamięcią. To „coś” co w niej tkwiło,

Było ich trzysta pięćdziesiąt cztery, w tym: dwieście trzydzieści od mieszkań, sto od klatek schodowych i czternaście od pomieszczeń gospodarczych na ostatnim jedenastym piętrze.

354 = 230 + 100 + 14 = ?

Ty razem to nie ona była kuratorem ekspozycji.

„Ty” - literówka

Ta zmiana w jej wyglądzie

„jej” - stanowczo do usunięcia

Ta zmiana w jej wyglądzie - chyba korzystna - była jednocześnie symbolem uwolnienia się, z coraz bardziej nie układającego się, małżeństwa. Trwało dwanaście lat i dobrze, że się skończyło, zanim zdążyli całkowicie się znienawidzić.

Cztery razy „się”.

Tak, czuła ulgę, ale i jednocześnie wielki smutek oraz przygniatający ją ciężar.

„ją” do usunięcia.

ale gdzieś tkwiących w jej podświadomości klimatów i atmosfery sprzed tego „całego zła”.

„jej” do usunięcia. Ogólnie: za dużo zaimków; w szczególności „jej”.

Jej codzienna droga do pracy. Miała dwie możliwości i obydwie jej się podobały.

Tu mamy dwa razy. O dwa za dużo. W dalszych partiach, też się powtarzają. Dobrze by było przeredagować troszeczkę.

a tu akurat winda się zepsuta i zejście z ósmego piętra zajęło jej nieco więcej

„zepsuła” - literówka

że aż brakło jej tchu i gdyby jej nie złapał, leżałaby jak długa. Więc te wszystkie okoliczności sprawiły, że zamiast przeprosić, wyrwało się jej –

Trzy razy (wiadomo co ).

[Lucile]

O jej-ku, jej-ku, aż pąsem spłonęło moje - blade zazwyczaj - lico
Gorgiaszu, bardzo Ci dziękuję, marny ze mnie "literat", bo przyznam, nie miałam świadomości tej zaimkowej nawałnicy .
Teraz widzę z całą ostrością.
Z liczebnikami też wtopa
Jestem Ci wdzięczna, że zechciałeś zadać sobie tyle korektorskiego trudu. Czy mogę prosić o jeszcze, przy kolejnych "odsłonach tej całej mojej pisaniny" (no i znowu dwa)
Oczywiście, zgodnie z Twoimi wskazówkami, poprawię. Ba, teraz, kiedy zwróciłeś mi na to uwagę, postanowiłam przejrzeć pod tym kątem całość tekstu "W cieniu arkad". Dojrzewam również do tego, by poprosić Skaranie (zgodnie z jego sugestią) o przeniesieni tych fragmentów do CDN i tam kontynuować moją próbę zmierzenia się z "zadanym sobie tematem"..
Bardzo Ci dziękuję za wizytę, wirtualnie częstuję kaffe corretto, mam nadzieję, że lubisz
Pozdrawiam
Lucile