Życie na księżycu - wg. obrazu Edmunda Monsiela

[Stepanian]

Od tamtej twarzy nigdzie nie ucieknę
chociaż grafitem znaczę trasę,
ołówek mam temperowany.
nikt nie zna moich snów i przekleństw
i nie zrozumie po co, za co.
mój strach i pewność to to samo.

Ziemia z dnia na dzień ciemno się zaludnia
w wąsate przerażone gęby,
miliardy oczu w każdym kącie.
a tam jest księżyc – moja myśl nietrudna,
okrąg przez który lub którędy
Pan Bóg nas wezwie lub nas strąci.

I niebo wreszcie może tam odzyskać
pierwotny swój niebieski kolor,
swoją kolistość nieskończoną.
i może chociaż tam jest taka przystań
bez wąsów, dłoni, oczu, proroctw
a kartka znów jest biała, czysta…

Wyglądam w niebo wiekuisty Panie.
w ściśniętej dłoni mam ołówek,
za oknem mroźny, biały grudzień.
papier jest cenny, więc do rysowania
mam jedną kartkę, strach i niemoc -
mój Boże, jeśli tam są ludzie?!

[Leon Gutner]

O inspiracjach się nie wypowiadam .
Ale ten wiersz to swojego rodzaju - nowość - dla Leona .
Zadumałem się nad treścią a jeszcze bardziej nad formą .

Prowadzisz mnie Step na nowe jeszcze nie zbadane grunty .

Z przyjemnością L.G.

[Gloinnen]

Ciekawe rozwiązanie rytmiczne i równie oryginalny układ rymów.

Klimat też niesamowity, jak to u Ciebie. Duszny, osaczający, obsesyjny. Jedyną ucieczką od dręczących peela wizji jest jednostajny ruch ołówka na kartce. Rysowanie nabiera wręcz charakteru modlitewnego, o ile rozmowa z Bogiem, wpisana w akt twórczy, może pełnić funkcję oczyszczenia, znalezienia ujścia dla lęków, fobii, gonitwy myśli.

Pozdrawiam,


Glo.

[Gorgiasz]

Dobre. Szczególnie odpowiada mi zakończenie – ostatnia zwrotka, prosta lecz przejmująca.

Ziemia z dnia na dzień ciemno się zaludnia

Tutaj rytm jakoś się załamuje, choć wiem, że formalnie jest w porządku. I to „z dnia na dzień” mi nie pasuje. Napisałbym: Ziemia jak co dzień ciemno się zaludnia.
Jeszcze wąsy mnie łaskoczą nieprzyjemnie. Zastąpiłbym je czymś, jest wiele możliwości.

Ale interpunkcja szaleje. Kropki się rozmnożyły, czasem nadmiernie (jak w piątym wersie pierwszej strofy, czy w pierwszym ostatniej – przynajmniej tak to odczuwam), a duże litery już nie.

[Stepanian]

O inspiracjach się nie wypowiadam .
Ale ten wiersz to swojego rodzaju - nowość - dla Leona .
Zadumałem się nad treścią a jeszcze bardziej nad formą .
Prowadzisz mnie Step na nowe jeszcze nie zbadane grunty .
Z przyjemnością L.G.

- Leonie, ale właśnie inspiracja jest najciekawsza. Monsiel to niezwykła postać. Samouk. Rysował skrycie a jego talent ujawnił się pod wpływem ciężkich wojennych przeżyć i postępującej schizofrenii. Głęboko religijny i chyba niestety przerażony i samotny człowiek.

Tutaj rytm jakoś się załamuje, choć wiem, że formalnie jest w porządku. I to „z dnia na dzień” mi nie pasuje. Napisałbym: Ziemia jak co dzień ciemno się zaludnia.

- poczytam, przemyślę. Chociaż na pierwszy rzut oka widać, że to zmieniłoby treść i sens wersu. Ludzi nie jest tylu co zawsze. Ich jest coraz więcej. Są wszędzie. Jest coraz ciaśniej. I wszyscy patrzą...

Ale interpunkcja szaleje. Kropki się rozmnożyły, czasem nadmiernie (jak w piątym wersie pierwszej strofy, czy w pierwszym ostatniej – przynajmniej tak to odczuwam), a duże litery już nie.

- zaraz zerknę. jak coś, poprawię. Jak nie, to nie. :P

Klimat też niesamowity, jak to u Ciebie. Duszny, osaczający, obsesyjny. Jedyną ucieczką od dręczących peela wizji jest jednostajny ruch ołówka na kartce. Rysowanie nabiera wręcz charakteru modlitewnego, o ile rozmowa z Bogiem, wpisana w akt twórczy, może pełnić funkcję oczyszczenia, znalezienia ujścia dla lęków, fobii, gonitwy myśli.

No i rozkminiłaś. Dokładnie tak! Dokładnie to zobaczyłem w tym obrazie! Wydaje mi się też, że dokładnie to widział i czuł Monsiel. Dzięki i wielkie buziaki Glo.