Do tych pagórków

[skaranie boskie]

Do tych pagórków


Dziś mnie licho zagnało na rozstajne drogi,
by zobaczyć, czy zdołam coś nowego stworzyć.
Pokazało mi kraje nieznane, choć piękne;
wzniosło ponad poziomy – chyba na przynętę.
Stare serce włóczęgi, zda się już nieczułe,
znów zagrało nostalgią, gorącym ce-durem;
wspięło się na wyżyny alpejskich serpentyn,
by w nich poczuć moc ducha, by się życiem cieszyć.

Wiosna już po całości zielenią wygrywa,
choć na szczytach śnieg jeszcze, niczym końska grzywa,
bielą o mroźnych chwilach stara się przypomnieć
i mokrymi soplami cicho szepcze do mnie.
Prawi o starych dziejach, o trudach podróży -
robi, co tylko może, by czas się nie dłużył.

Ach, to licho szalone! Prowadzi wysoko,
jakby chciało do okien zaglądać obłokom;
zakrętami się wije pośród lasu ścieżka,
obok której już tylko skalne echo mieszka,
gdzie nie znajdziesz ni śladu bytności człowieka,
gdzie w skaliste ostępy zwierzyna ucieka
i tylko czasem sam się – bywa – zastanowię,
kto aż tutaj ułożył asfaltową drogę.

Dziś mnie licho zagnało na nową włóczęgę.
Może kiedyś się zdarzy, że pamięcią sięgnę
do tych ścieżek zielonych, do dolin rozległych,
które niczym ocean u stóp moich legły;
może kiedyś się znowu w drodze spotkam z lichem
i te piękne widoki – jak dawniej – opiszę.



Erstfeld (CH)
28 maj 2015

skaranie boskie

[Leon Gutner]

Licho nie śpi .
Tu nas zaciągnie , tam nas zagna .
Trzeba więc iść gdzie licho gna i wiersze pisać .

Jestem pod wrażeniem formy - opisu złożenia wszystkiego w całość i podania czytelnikowi .

Sama przyjemność .

Z uszanowaniem L.G.

[skaranie boskie]

Dziękuję, Leonie.
Od zawsze wiem, że jesteś moim najwierniejszym czytelnikiem.
I - przyznaję - bardzo się z tego cieszę, bo to dla mnie wyróżnienie.

[Lucile]

Dobry wieczór Skaranie,
piękny, klasyczny trzynastozgłoskowiec - z nawiązaniem do wieszcza Adama - choć "okoliczności przyrody" nie te.
za odwagę.
Szczególnie spodobało mi się:

Ach, to licho szalone! Prowadzi wysoko,
jakby chciało do okien zaglądać obłokom;
zakrętami się wije pośród lasu ścieżka,
obok której już tylko skalne echo mieszka,
gdzie nie znajdziesz ni śladu bytności człowieka,
gdzie w skaliste ostępy zwierzyna ucieka
i tylko czasem sam się – bywa – zastanowię,
kto aż tutaj ułożył asfaltową drogę.

Przesyłam serdeczności i życzę miłej, słonecznej niedzieli
Lucile

[skaranie boskie]

Dziękuję, Lucile.
Niedziela była słoneczna, kawka też była i
A czemu bijesz brawo za odwagę?
Że w ogóle coś napisałem, czy że się odważyłem wkleić?

[Lucile]

nie naśmiewaj się ze mnie, Skaranie,
dobrze wiesz co miałam na myśli bijąc

Odebrałam Twój wiersz, jako taki, który mógłby powstać w epoce naszych dziewiętnastowiecznych wieszczów i świetnie trzymałby tamtą romantyczną konwencję i poziom. Czyli: po pierwsze - pochwaliłam Cię za umiejętność dowolnego formowania słownego tworzywa; po drugie - od razu rzuciła mi się w oczy, nazwałabym to, Twoja przekora i podkreślenie tego, że panujesz nad nim (tym tworzywem) i zalotnie mrugasz do współczesnego czytelnika "asfaltową drogą", stanowiącą przecież wyraźny dysonans w nakreślonym przez Ciebie krajobrazie.
I to byłoby. póki co, na tyle

[skaranie boskie]

Coś jest w tym, co mówisz.
Romantyzm, to właściwie moja specjalność.
Bywa, że coś napiszę i od razu zostaje to okrzyknięte stylizacją, a przecież ja niczego nie stylizuję, to właśnie moja forma. Już prędzej stylizuję czasem na formy współczesne.
Kiedyś nasza nieoceniona Glo popełniła artykuł na temat stylizacji właśnie, którym wysoce połaskotała moje - skądinąd bardzo próżne - ego.
Możesz o tym poczytać, klikając tutaj.

[Lucile]

romantycznie przesyłam

[EdwardSkwarcan]

"Ach, to licho szalone! Prowadzi wysoko,
jakby chciało do okien zaglądać obłokom;
zakrętami się wije pośród lasu ścieżka,
obok której już tylko skalne echo mieszka,
gdzie nie znajdziesz ni śladu bytności człowieka,
gdzie w skaliste ostępy zwierzyna ucieka"

Tutaj ciut wysłużone rymy
Z przyjemnością
Ed.

[skaranie boskie]

Wysłużone, Edwardzie.
A przecież jakby do tego stylu stworzone, nieprawdaż?
Miło, że zajrzałeś i - mimo rymów - pochwaliłeś. Normalnie rosnę