sierocińce na wzgórzach pustych miast

[iTuiTam]

• • • • sierocińce na wzgórzach pustych miast
        
        
        
        są ptaki które wypadłszy z gniazd swoich
        odlatują
        nad ich śpiewem czuwają nieukojone matki
        w myślach
        
        srebrne nici poranków zawiązują na kokardy
        bezimienne drzewa
        oczy bez pamięci błądzą w ciszy
        
        zielniki zarasta pełnia słów przełkniętych
        koralowych łez
        
        a łąki pospolitych maków pod nimi
        w przelocie
        niespełnionych snów
        
        
        
        (...i żebyś tak mówiła, jak nazywasz deszcz)
        iTuiTam
        08 VI 2015

[coobus]

Piękny wiersz, Elu. Czytając kieruję się symboliką zawartą w tytule, ale widzę też kolibry z twoich fotografii, z którymi już podświadomie Cię kojarzę. Choć to na pewno nie o nich.
Piękny...

[iTuiTam]

Piękny wiersz, Elu. Czytając kieruję się symboliką zawartą w tytule, ale widzę też kolibry z twoich fotografii, z którymi już podświadomie Cię kojarzę. Choć to na pewno nie o nich.
Piękny...

Dziękuję, Krzysztofie.
Nie, nie o kolibrach, ale może podświadomie i one też są w wierszu.

[eka]

Elu, już tytuł uwodzi melancholią, pointa oczekiwania dopełnia.

Potencjalności niespełnione zawsze będą, a ich i nasz płacz bywa ukojeniem i zrozumieniem.
Bardzo piękny, klimatyczny wiersz.

[Henryk VIII]

Witaj miła ITuiTam,
piszesz:" srebrne nici poranków zawiązują na kokardy
bezimienne drzewa " i jeszcze " zielniki zarasta pełnia słów przełkniętych " - tu jest najgłębsza liryka. Z zielników, z łąk ubranych w maki (nie)pospolite wychyla się to, co wyrazić najtrudniej i sztuką jest znaleźć odpowiednie słowa - ZROBIŁAŚ TO, gratulacje!

H8

[iTuiTam]

Elu, już tytuł uwodzi melancholią, pointa oczekiwania dopełnia.

Potencjalności niespełnione zawsze będą, a ich i nasz płacz bywa ukojeniem i zrozumieniem.
Bardzo piękny, klimatyczny wiersz.

Dziękuję za komentarz, Eko.
Potencjalnie, wszyscy mamy ten sam potencjał, prawda?

[eka]

Elu, już tytuł uwodzi melancholią, pointa oczekiwania dopełnia.

Potencjalności niespełnione zawsze będą, a ich i nasz płacz bywa ukojeniem i zrozumieniem.
Bardzo piękny, klimatyczny wiersz.

Dziękuję za komentarz, Eko.
Potencjalnie, wszyscy mamy ten sam potencjał, prawda?

Nie wiem Tuitamko

[Alek Osiński]

Coś smutno u Ciebie Elu. Jakiś syndrom rozłąki, niezawinionej,
bo przecież wypada się z gniazda "przypadkiem" zbiera swoje echa...

Pozdrawiam

[Ewa Włodek]

dzieci, które "wyfrunęły" z gniazda, odeszły swoją drogą, żyją własnym życiem, a matki wciąż zachowują więź emocjonalną z nimi. I wciąż się o nie niepokoją.
Bardzo ładne, subtelne obrazy...

pozdrawiam serdecznie...
Ewa