ZSTĘPUJĄCA Z WYŻYN

[coobus]

nie spoglądaj za siebie zstępująca z wyżyn
spojrzeniem nie ogarniesz dłonią nie zaczerpniesz
zanurzona w niebycie po wilgotność spełnień
nie dosięgniesz tajemnic ani nie przybliżysz

nie pytaj czy noc nagła czy raczej świtanie
podeprzyj ciężki sufit stwardniałym oddechem
w kołysce niemyślenia odczekaj w bezruchu
aż się niebo zniebieszczy rychłym zmartwychwstaniem

właśnie siłą bezsiły dotknęłaś przestrzeni
która lubi być wyspą nieodkrytą jeszcze
gdzie przypływ wraz z odpływem równają pierścienie

i poznałaś w podróży to słowo najprostsze
z tej samej co ty teraz wyłuskane ziemi
pachnącej igłą sosny i niedawnym deszczem

[eka]

(...)
właśnie siłą bezsiły dotknęłaś przestrzeni
która lubi być wyspą nieodkrytą jeszcze
gdzie przypływ wraz odpływem równają pierścienie

i poznałaś w podróży to słowo najprostsze
z tej samej co ty teraz wyłuskane ziemi
pachnącej igłą sosny i niedawnym deszczem

Piękny sonet i jego melodia, a ostatnie zwrotki zachwycają szczególnie mocno.
Bohaterka jak Eurydyka, choć sceneria inna.

[Leon Gutner]

No tak oczywiście genialnie .
Wpędzasz mnie w kompleksy Coobi .
Kawa o poranku , świat po deszczu i burzy - to jedne z kilku ulubionych zapachów Leona .
Absolutnie odwiedzam inne światy przy takich wersach .

Z uznaniem nieustającym L.G.

[anastazja]

Zapachniało letnim deszczem z domieszką igliwia. Dostojny wiersz coobusku Poznałabym Twoje, bez nicku.
Pozdrawiam.

[coobus]

eka, Leo, Ana - pozdrawiam serdecznie i czerwcowo

[EdwardSkwarcan]

Mój zachwyt Coobi

Spytam tylko czy nie uciekło "z"
Pozdrówka

[coobus]

Dzięki, Edwardzie, masz rację, literka wypadła. Wstawiłem. Pozdrawiam.