Nimrod

[Alek Osiński]

Góra, jak opuszczone przed czasem jajko
broczy ceglaną żółcią w głąb przysadzistych brył
i widać; dobrze kalkulował król Antioch

zwracając ku sobie wschód i zachód. Przewrotnie,
a przecież z myślą o tęsknocie i kochankach Isztar
zamienionych w zwierzęta. Bóstwo zostało

uziemione, czas przysnął na bezludnym archipelagu
usypanym z kamieni, kiedy jeszcze stawiało
się kroki – 360 pełnych niedowierzania istot,

żeby zatoczyć krąg i wracając z najdalszej podróży,
liczyć dalej - sekundy, minuty, stopnie, aż usłyszysz
jak wychodząc z furią trzaska drzwiami

i nie wiesz nawet czy powinieneś za nią pobiec.

[eka]

Pointa, swoim osobistym odniesieniem, naprawdę zaskakuje po metaforach z mitologicznych odniesień. Miłości uziemić się nie da.
Wyższa półka, Autorze.

[eka]

Wyjście z koła, wciąż drepczemy po okręgu, nazywając inaczej nasze dokonania i potrzeby. Wracam do tego wiersza, bardziej go "czując" niż rozumiejąc.
Trudny dla mnie, ale treść wciąga.

[Alek Osiński]

Dzięki Eko za zainteresowanie. Jest tu pewne nawiązanie
do Eposu o Gilgameszu...

[skaranie boskie]

Nawiązanie do eposu to jedno, a osobiste doświadczenie Autora/peela, to już inna bajka.
A to się czuje bardziej, niż zapomniany epos.
Kto z nas nie doświadczył owego trzaśnięcia drzwiami i, niemal szekspirowskiego, dylematu, pobiec - nie pobiec. Rzecz w tym, że nie każdy potrafił zamienić to w takie strofy.

[em_]

Podpisuję się pod przedmówcą.
Jest co poczytać.

[eka]

Jest tu pewne nawiązanie
do Eposu o Gilgameszu...

To widzę, ale chyba powinnam dokładnie przerobić w sobie jego treść, bo zarys chwytam tylko, reszta we mgle przypuszczeń. Czas, koło, cykl, zamieranie i odnowa... Relacje boskie i ludzkie.
Podumam jeszcze.
Nimrod był utożsamiany z Gilgameszem - to trop?

[Alek Osiński]

Dzięki za komentarze

Eko droga, nie ciągnij mnie za bardzo za język, bo znowu się wygadam i zmarnuję tekst, który pewnie woli żyć albo i umrzeć po swojemu...

Nie wiem w sumie jak piszą inni, ale u mnie to często wynika tak, że wychodzę od jakiegoś własnego doświadczenia, tutaj - ostatnia linijka, które otwiera dopiero jakąś perspektywę z przeszłości, to co się zaznało, usłyszało, przeczytało lub choćby przeżywa, to taki trochę efekt deja vu - świat się dzieje i uzewnętrznia poprzez zderzenia przeróżnych przeciwstawnych pierwiastków - męski i żeński, wschód i zachód, bóg i człowiek, Apollo i Dionizos, a przecież i tak próbujemy nadać wszystkiemu jakąś w miarę jednolitą, zrozumiałą dla siebie, miarę.

A tak nawiasem mówiąc to warto się wczytać w Epos, bo niezależnie od innych przesłanek i mocnej korespondencji z biblią, to w końcu także pierwowzór jakby człowieka, którego promował później Nietszche - człowieka, który zabił Boga, człowieka zbuntowanego, mszczącego sie za potop. Nie wiem nawet czy postać "Enkidu" - pół człowiek, pół zwierzę, nie jest symbolem po części dzikiego, nieuświadomionego świata, który jest składany w ofierze (bo Enkidu ginie) w imię "emancypacji" człowieka...

[Mirek]

przedmówcy powiedzieli już wszystko
mnie pozostało
dzięki autorze