wisielec

[jabberwocky]

Jakże się radośnie kołysze na wietrze
z losem pogodzony wisielec beztroski.
Dynda na sznurze w swym podartym swetrze,
na sczerniałym obliczu zastygł uśmiech boski.

Zawieszony nad ziemią wysoko na słupie
wzrokiem pustym ogarnia rozległe przestrzenie.
On już dawno ponad, on ma wszystko w dupie
bo wreszcie odnalazł wieczne ukojenie.

Tańczy teraz samotny, a jednak szczęśliwy,
wiruje i pląsa wraz z wiatru powiewem.
Już nie musi udawać, jest taki prawdziwy.
Czy udawał cokolwiek i ja tego nie wiem.

Teraz jednak ujawnił prawdziwe oblicze
i utrwalił swój uśmiech na sczerniałej gębie.
On już nic nam nie powie, więc i ja przemilczę
to, co mógłbym powiedzieć. Ja go nie potępię.

[Leon Gutner]

Podoba mi się forma natomiast nie podoba mi się ujęcie tematu i zestawienia słowne.
A najmniej podoba mi się trzecia strofa. Jej zapis znów brzmi mi dziwnie i naiwnie .
Dobre rymy przeplatają się w całości z tymi nie najlepszymi .
Znów nie równo Jabb.

Z uszanowaniem L.G.

[Gorgiasz]

Podobało się. Klimat trochę Leśmiana przypomina.
Mam jedynie zastrzeżenia do interpunkcji; dałbym przecinki na zakończenie pierwszego, piątego i siódmego wersu.

[skaranie boskie]

Wisielczy humor?
Zawsze myślałem, że objawia się on zupełnie inaczej, ale co tam wyobrażenia.
Jest wisielec? Jest.
Jest humor? Jest.
Trochę czarny, ja ta twarz wisielca, ale przecież taki miał być.
Wzbudził małpi uśmiech...