aż po potop

[skaranie boskie]

aż po potop


chodzimy po ziemi twardo
stąpamy choć bolą odciski
sięgamy gwiazd
mijając po drodze chmury

a ja wolę w nich bujać
każdego ranka
otwierać zaspane spojrzenie
na nowe słońca
na nowe ścieżki
i buty

chodzimy po ziemi
ty i ja
po tej samej
i skąd wiedzieć
że przez tyle lat
obok

jak cisza przed burzą
jak zapomniane twarze
i wiersze

a ja wolę pamiętać
o ogrodach
o tamtej wiośnie
i szklance pełnej do połowy

chodzimy po ziemi
i ona też kiedyś przejdzie

do historii
po nas



Carmagnola (IT)
23 czerwiec 2015



skaranie boskie

[nie]

Wzruszająca refleksja.

Spodobało się, Adminie.

[Qń Który Pisze]

hihi, Skaranie, myślę intensywnie nad tą szklanką pełną do połowy
Mam nadzieję, że nie chodzi o pół szklanki malin z własnego ogródka?
Lubię, jak jesteś liryczny, bo jest Ci z tym do twarzy, wagabundo i parnasowy kloszardzie...
bohemo ósmego pięterka
Tym razem pełna szklaneczka, wina... z vina. Lubię sobie golnąć w zacnym towarzystwie

[lczerwosz]

i ona też kiedyś przYjdzie

...
po nas

a szklaneczka jest raczej pusta do połowy

[eka]

Kolejność słuszna, najpierw my, potem zanurzona w płaszczu supernowej, w potopie Słońca - ona.


Refleksyjny, melancholijny, ale w uśmiechu nad darem życia - wiersz.

[Gloinnen]

Trzeba mieć w sobie wiele mądrości życiowej, aby napisać taki wiersz.



Glo.

[coobus]

Patrzę na datę. Napisałeś to w przeddzień nocy świętojańskiej. A więc magia tej nocy wyzwoliła w Tobie Piotrusia Pana. Zamiast wianka, popłynąłeś sam ponad światem, świecąc nutą romantyzmu i być może ukrytą gdzieś głębiej półnutą optymizmu. Refleksyjny wiersz. Ale i bardzo ładny.

Odszukałem fragmenty mojego starego wiersza:

...kiedyś wszyscy tam wzlecimy falą
na spotkanie
aż się skrzydła spalą
po wieczyste grzechu potępienie
po spełnienie
po kresu spełnienie

kiedyś słońce na fali żywiołu
wszystkich w popiół obróci pospołu
wszystkich wchłonie i wszystkich porazi
sprawiedliwie porozdziela razy

kiedyś plemię
co obsiadło ziemię
zda rachunek za czynów swych brzemię
dziś nie myśli
bo tak jest najprościej
że jest tylko na tej ziemi gościem...


Aż po potop, Małpko, aż po potop...

[skaranie boskie]

Spodobało się, Adminie.

To mnie bardzo cieszy, bo, szczerze mówiąc, bałem się to pub likować.

Tym razem pełna szklaneczka, wina... z vina. Lubię sobie golnąć w zacnym towarzystwie

I wicewersja, Qniu, i wice wersja...

i ona też kiedyś przYjdzie

...
po nas

a szklaneczka jest raczej pusta do połowy

Przejdzie, Leszku. To od chodzenia, które my uskuteczniamy, nieustannie po niej przechodząc.
A szklanka może być do połowy pusta, ale tylko u pesymisty.
Ja wolę pełną, choćby i do połowy jeno.

Kolejność słuszna, najpierw my, potem zanurzona w płaszczu supernowej, w potopie Słońca - ona.

Skoro tak uważasz, Eko, pozostaje mi tylko się pogodzić...

Trzeba mieć w sobie wiele mądrości życiowej, aby napisać taki wiersz.

Musi to jednak nie ja napisałem, skoro aż takie to mądre.
Dzięki za wspaniały komplement, Glo.

Napisałeś to w przeddzień nocy świętojańskiej.

Protestuję!
To była noc kupałowa.
Ale wybaczam Ci, albowiem grzeszysz nieświadomością jeno...
A twój "stary wiersz" bardzo mi się podoba.
Jest taki ulotny, a zarazem na temat.

Dziękuję Wam wszystkim za czytanie i komentarze.
Właściwie to ja nie mam pojęcia o wolnej poezji, tym bardziej nie raduje pozytywny odbiór.
Żeby jednak się z tej radości nie ugotować, a wiedzieć t, że pomimo późnej pory, otacza mnie powietrze o konsystencji smoły i temperaturze niemal wrzątku, proponuję wszystkim wyjątkowo zimne

[Bożena]

zatopiłam się w wierszu

chodzimy po ziemi
ty i ja
po tej samej
i skąd wiedzieć
że przez tyle lat
obok

-- żal i skarga- chodzimy obok i się nie znamy- a jedno co pewne to to, że przemijamy wiersz w moim klimacie- pozdrawiam

[Henryk VIII]

"choć bolą odciski
sięgamy gwiazd" - piszesz . Mądrość tę podzielały rzesze filozofów już w starożytności - utarło się nawet powiedzenie " per aspera ad astra" - lubię Ciebie , Skaranie, właśnie w takich strofach, w refleksji ponadczasowej, w filozoficznym myśleniu...