Muzyka w piekle. Preludium /Tryptyk/

[Marcin Sztelak]

Z krzaków wystają pół główki i ćwierć
łebki wyśpiewując życzenia śmierci:
pomyślności w każdej klęsce żywiołowej
oraz przewlekłej chorobie.

—
Parkiet drży, niewierni mężowie
stanu tańczą walce, bez par.
—

Zegary skręcają we wszystkie strony,
niezdecydowane w dysharmonii wygrywają
kuranty. Zresztą może to nocne tramwaje,
od pętli do pętli.

Złe wspomnienie w obecności powieszonego,
mandragora pod huśtawką.
Albo karuzelą, zależnie od kierunku wiatru.

—
„Alleluja” krzyczą spoceni tancerze, później
cisza świdruje parkiet. Podziurawiony
obcesowo.
—

Północ – słońce w zenicie.
Krzaki płoną, śpiew przechodzi w skowyt.
Pora na spoczynek. W pokoju i pod lekką ziemią.

[eka]

Muzyka w piekle ---> skowyt.
Brrr... mocne.
Wydaje mi się, iż malujesz życie tutaj, jak dziejący się koszmar rzeczywistości.
Ciekawe, co pojawi się w kolejnych częściach.

[Alek Osiński]

Tak wiele w tym wierszu zostało zmieszczonych
symboli podkreślających bezsens życia, że szczerze
mówiąc, rozweselił mnie,

no to za pokój pod lekką ziemią...

[eka]

Ja to miałam przy obcasowym podziurawieniu