Muzyka w piekle. Interludium /Tryptyk/

[Marcin Sztelak]

W pustym amfiteatrze arie, tylko zima
wykrzywia wargi aż do pęknięć.
W zastygłej skorupie.

Mimo to oklaski. Rzęsiste jak deszcz
albo zarośnięte stawy. Niezdolne
do ruchu.

—
W poszukiwaniu odpowiedzi wyrusza krucjata
do ziemi jałowej.
Konno i pieszo, wedle zawartości
stajni.
—

Żebracy nucą wyuzdane piosenki,
bez braw, klaki.
Lecz w talerzu zupa. Radość w domu pańskim.
—
Utknęli pod samą granicą. Wrócą z mądrościami
wyssanymi z kciuka.
W odciętej garści.
—

Poranek – słońce zachodzi.
Amfiteatr spalony do fundamentów.
Opoka na miarę przyciasnych kapeluszy.

[eka]

Jesteśmy, nasz gatunek, muzyką, wibracją różnych namiętności? Historia człowieka w muzycznej metaforze? Po Preludium - tutaj wsnuwa mi się taki zamysł.
I zawsze - gruzy.
Świetne 2 ostatnie wersy. I krucjata do ziemi jałowej. spalone, zdobyte ziemie obiecane naszych uniesień.