Nie będzie się łaziło *

[Marcin Sztelak]

Kasztany sypią gradem, chłód się rozsiada
na samotnych ławkach, wiatrem skoszone liście
szelestem wyściełają zamroczone parki.
Księżyc hipokryta zatacza się po niebie,
spity echem wczorajszych zaklęć.

Zapewne coś tam jeszcze będzie. Śmiech, łzy, splecione
ręce. Lecz bezpowrotnie utracone nocne degrengolady.
Wycieczki w kierunku nienazwanym, przerywane
migawkami ust.

To żaden armagedon. Poranny wygląd kotów się nie zmieni,
ani wieczorny stukot obcasów wbity w bruk.
Później ciężar śniegu wymusi wzruszenie ramion,
spuszczenie głów. Można powiedzieć nic nadzwyczajnego.
I już.

*”Nie będziemy już się włóczyć” Lord G. Byron

[SamoZuo]

Tak jakby o wszystkim i o niczym, ale mogę się mylić bo specjalistka nie jestem.

Pozdrawiam

[czochrata]

Co to jest?!!!

[Alek Osiński]

stukot obcasów wbity w bruk.

to jest jakieś dziwne, ale poza tym, podoba się
jest nastrój

Pozdrawiam

[Gloinnen]

Podobają mi się strofy druga i (zwłaszcza) trzecia, jeżeli chodzi o naszkicowane wizje. Pierwsza natomiast oparta o niezbyt ciekawe obrazy - jesień, samotne ławki, pijany księżyc, echo zaklęć - obrazowanie raczej niedojrzałe. Szczerze odradzam.

Zapewne coś tam jeszcze będzie.

Ten wers również zabrzmiał nieporadnie. Coś tam, gdzieś tam... Jestem na nie.

Pod względem konstrukcji składniowej wiersz niezbyt udany.

Kasztany sypią gradem, chłód się rozsiada
na samotnych ławkach, wiatrem skoszone liście
szelestem wyściełają zamroczone parki.
Księżyc hipokryta zatacza się po niebie,
spity echem wczorajszych zaklęć.

Za dużo tu upchałeś narzędników.

Śmiech, łzy, splecione
ręce. Lecz bezpowrotnie utracone nocne degrengolady.
Wycieczki w kierunku nienazwanym, przerywane
migawkami ust.

To "lecz" w danym kontekście według mnie trochę ni przypiął, ni przyłatał.

To żaden armagedon. Poranny wygląd kotów się nie zmieni,
ani wieczorny stukot obcasów wbity w bruk.
Później ciężar śniegu wymusi wzruszenie ramion,
spuszczenie głów. Można powiedzieć nic nadzwyczajnego.
I już.

"wygląd kotów", "stukot obcasów", "ciężar śniegu", "wzruszenie ramion", "spuszczenie głów"... W tej strofie dla odmiany zbyt wiele dopełniaczy - nawet nie metafor - no ale jednak sama kompozycja nużąca.

Plusem wiersza - poza wspomnianym przeze mnie - sugestywnym obrazowaniem (które mogłoby być o niebo lepsze technicznie) - są rymy wewnętrzne. (chociażby w trzeciej strofie - bruk-głów-już...). Wiersz ma swoją wewnętrzną melodię, płynność, miękko się czyta - to także jego atut.

Pozdrawiam i czekam z ciekawością na kolejne utwory.


Glo.