co zostało?

[skaranie boskie]

Co zostało?



Co nam zostało z młodych gniewnych,
z płomiennych uczuć, żaru słowa?
Stosy gadżetów niepotrzebnych
i kacem obolała głowa.
Co nam zostało z młodych gniewnych,
z dyskusji pośród dzbanów wina?
Dziś dzieci, wnuki, żony - zrzędy
i podkładana bliźnim świnia.

Czasem spojrzenie nas przewierca
błyskiem odbite w chłodnym lustrze.
Pełne portfele, puste serca -
bilet do śmierci na pojutrze.
Nie stać nas już na iskrę buntu -
mumie milczące w świecie krzyku,
rój uperfumowanych skunksów -
byle by nie spaść z pantałyku.


Co nam zostało z młodych gniewnych?
Czy jest gdzieś jeszcze taki płomień
który, jak niegdyś ledwie przebłysk,
rozpali nasze siwe skronie?


Borgo San Giacomo (IT)
24 styczeń 2011



skaranie boskie

[Malwina]

A może jednak coś zostało,
tylko by trzeba to obudzić,
nie gderać i nie leniuchować
po prostu śmiało wyjść do ludzi.

Może wyśmieją, nie te czasy,
wolą w bagienku tkwić po szyję,
tak dni mijają bezowocnie,
szczęście się plącze jak niczyje.

Języki różne, poplątane,
ciężko zrozumieć, kto co gada,
może by zacząć już od dzisiaj,
choćby zaglądnąć do sąsiada.

Też mam takie odczucia, marazm ogólny

[skaranie boskie]

Może zostało, Malwino.
Rzecz w tym, że chyba zapominamy z wiekiem o tym jacy byliśmy, zwłaszcza, gdy przychodzi nam osądzać postępowanie młodszych. Tych gniewnych właśnie.

Pozdrawiam

[e_14scie]

łap bukiet, Skaranie

bardzo mi się podoba

[skaranie boskie]

Dziękuję Ewo, złapałem

[Gloinnen]

Co nam zostało z młodych gniewnych,
z płomiennych uczuć, żaru słowa?

No właśnie? Co?

Wiersz nie stracił nic a nic ze swojej aktualności, Skaranie.

[NathirPasza]

skaranie boskie pisze:
Co nam zostało z młodych gniewnych,
z płomiennych uczuć, żaru słowa?


No właśnie? Co?

Wiersz nie stracił nic a nic ze swojej aktualności, Skaranie.

Stracił i to dużo. Młodość przemija, gniew obraca się w zniechęcenie i nienawiść. Wszystko płynie.

[Gajka]

żaru słowa
Stosy gadżetów
dzbanów wina
iskrę buntu
świecie krzyku,

[Gloinnen]

Młodość przemija, gniew obraca się w zniechęcenie i nienawiść.

Skoro tak, to właśnie wciąż jest aktualny. Sam sobie przeczysz. Przeczytaj uważnie wiersz Skarania.

Natomiast w ogóle to jest smutne, że ludźmi rządzą negatywne emocje: zniechęcenie, nienawiść o których piszesz. A często bywa tak, że na początku jest właśnie coś zupełnie przeciwnego - ufność, entuzjazm, te "płomienne uczucia, żar słowa"... Im więcej zaś rozczarowań, ciosów, niezrozumienia, krzywd i bólu, tym mniej znajdujemy w sobie siły do tego, aby w nas to, co dobre pozostało. Bo się nie opłaca. Bo mamy dość. Bo nie chcemy się ośmieszać.

Zastanawiam się, w kontekście tego, o czym pisze Robert:

Nie stać nas już na iskrę buntu -
mumie milczące w świecie krzyku,
rój uperfumowanych skunksów -
byle by nie spaść z pantałyku.

Jak żyć? Jak zachować swoje ideały, jak nie wyrzec się tego, w co się wierzyło? Jak nie zdziadzieć emocjonalnie...? Bo to jest gorsze od mentalnego czy fizycznego stetryczenia.

Glo.

[perfidny krasnal]

krasnal nie zrozumie takiego wiersza. u krasnali bunt jest wpisany w geny aż do ostatniego tchnienia, darowano nam na szczęście takie rozterki. krasnal jednak poznał już trochę ludzi i uznaje wiersz za dobry w ludzkich kategoriach poezyji, krasnal się tylko zastanawia jak można spaść z pantałyku



p. krasnal