Pamięć ścian

[tea]

Usiadłam za tym stołem i ujrzałam
obrazy, co w pamięci
tlą się jeszcze żywo.
Miałam nie patrzeć w lustro
co wisiało krzywo,
zakurzone,
by światu nie pokazać zmarszczek
i sęków, co na ścianach
świecą jeszcze starsze.
Skrzypiały schody
i cienką firanką
wiatr jak wachlarzem
miarowo poruszał.
I płomyk świecy
pełgał po żelazku
w którym się jeszcze
kołatała dusza.
Świeciły szklanki. Pustynię podłogi
między nogami krzeseł
przebiegały myszy.
Tak obraz wsiąkał w drewno.
Być może uslyszysz
kiedyś mój głos tu.
Ale nie na pewno.




Krzysztofowi

[lczerwosz]

podoba się
a może bez interpunkcji? Odstępy tam, gdzie trzeba powietrza.

usiadłam za tym stołem
i ujrzałam
obrazy co w pamięci
tlą się jeszcze żywo

miałam nie patrzeć w lustro
co wisiało krzywo
zakurzone

by światu nie pokazać zmarszczek
i sęków co na ścianach
świecą jeszcze starsze

zaskrzypiały schody
i cienką firanką wiatr
jak wachlarzem
miarowo poruszał

i płomyk świecy pełgał
po żelazku
w którym się jeszcze
kołatała dusza

świeciły szklanki
pustynię podłogi
między nogami krzeseł
przebiegały myszy

tak obraz wsiąkał w drewno
być może usłyszysz kiedyś
mój głos tu

ale nie na pewno

[coobus]

Usłyszy. Nawet patrzy z tych ścian. Jeśli nie jest tam cały, to jest jego cząstka. Ściany są jak stronice księgi, ze swoim cierpliwym zapisem. Piękny wiersz

[emcek]

przejrzystszy Iczerwosza,b.dobry

[Sede Vacante]

Oj, rozkoszny wiersz. Skupiłem się bardziej n "otoczce". Magii samego stylu, tej urodzie wiersza, urokowi, słodkości brzmienia...
Szkoda Teo, że nie zaglądasz tu częściej, że nie komentujesz, że prawie cię tu nie ma. Mógłbym cię poznać bardziej prywatnie, od dawna jestem fanem twoich wierszy.
Nie zachęcam do zaglądania "do innych", bo pewnie i tak nie skorzystasz, ale miło byłoby cię kiedyś poznać.

[tea]

Sede, dzięki. Mamy ze sobą więcej wspólnego, niż Ci się wydaje

[Ewa Włodek]

jest w tym wierszu "coś" i chyba wiem, co...
Bardzo mi bliskie. i po Twojemu jest...

samo serdeczne, Kasiu
Ewa

[Bożena]

piękny- wydaje się, że dom ma duszę i wiele pamięta, leciutko napisany wiersz- kobiecą ręką i sercem pozdrawiam

[Ratana]

Podoba mi się klimat starego domu, który wiele widział, którego dusza jeszcze gdzieś się tli. Wydaje się, że peelka, tak jak i ten budynek, ma za sobą wiele doświadczeń. Nie zdziwiłabym się, gdyby lustro, w które patrzy, wtopiło się w ścianę i stało się częścią tego domu. Subtelne rymy dodają smaczku : )

[alchemik]

Pamięć ścian, duchy przeszłości. Powiada się, że stare domostwa nasiąkają poprzednim życiem, lokatorami.
To magia.
I twój wiersz jest magiczny.
W wielu kulturach wierzy się, że osobiste przedmioty nasiąkają duszą właściciela.
Dlaczego nie miałoby tak być z domami.
To oczywiście metafora pamięci i wspomnień i przemijania w ogóle.
Zwłaszcza lustro jest przypomnieniem przemijania, bo w nim mozna zobaczyć te zmiany jakie czyni czas.
Bardzo ładny wiersz, tea.