Nadwrażliwość

[Sede Vacante]

Już biegnę do ciebie
już skrzydła twe widzę ciszą splamione
już prawie odszedłem
i prawie
mi wrócić nie spieszno

już skaczę w twoje trupie ramiona
upadnę
przechwycę los mój
i stanę się tobą

tylko

po co mi to?

Tu wciąż ktoś może zapytać
szaleństwo znowu wycenią nad złoto
obdarci staną się prorokami
a wzloty miłosne porzucą domy w ekranach

lecz
po co mi to?
Wszak nadwrażliwość nie z tego jest świata

[oskari valtteri]

na wejściu drugi wers przeczytał mi się tak:

"już skrzydła twe widzę ciszą"

całość, przyznam uczciwie, nie przekonuje mnie.
choćby - doszukuję się związku między tytułową "nadwrażliwością" a obdartymi, którzy staną się prorokami w kontekście wzlotów miłosnych. nie ma prostej linii takiej "zależności", jak dla mnie jest natomiast taka dosyć karkołomna kombinacja.
no i to powtórzenie "po co mi to?" - takie w sumie przyznanie się do niepewności w przekazie.
ostatnie stwierdzenie (wniosek?) mocno dyskusyjne: "Wszak nadwrażliwość nie z tego jest świata". jeśli nie z tego to z jakiego? czy to przymiot tylko boski...? hm.
jak dla mnie wiersz do popracowania

[alchemik]

Hmm rozumiem cel tych powtorzeń już, ale mi jednak nie leżą estetycznie.
Trochę bym ogolił. Choćby tak...

Już biegnę do ciebie
już skrzydła twe widzę
ciszą splamione
i prawie odszedłem
prawie
wrócić mi nie spieszno

więc skaczę w twoje trupie ramiona
upadnę
przechwycę los mój
i stanę się tobą


Poza tym wers
Tu wciąż ktoś może zapytać
Lepiej brzmiałby w trybie przypuszczajacym
Tu wciąż ktoś móglby zapytać

Te wzloty miłosne w ogóle bym wyrzucił. To niepotrzebny wers i mało zrozumiały zwłaszcza w kontekście z powyższym.

Ogólnie moim zdaniem wiersz nieco niepoprawnie stylistycznie, a właściwie estetycznie, zbudowany i z lekka przekombinowany.
Na twoim miejscu poddałbym go gruntownej obróbce.