Łaknienia

[Marcin Sztelak]

W podcieniach zbierają się myśli
o tobie. Wszystkie, bez rozróżnień
– być może brakuje kontrastów,
ale pragnienia drążą przestrzenie
pomiędzy uniesieniami.

Jednak takie przenicowania skazują
na porażki, więc w ciemnościach szukam
tylko chłodu dotyków,
nieśmiale ostatnich.

Zaciskasz powieki, szanuję te kłamstwa,
przecież tak naprawdę nie czekam
zrozumienia.

Tylko kilku trywialnych pocałunków,
wyciskających dech z piersi.
Ostatecznie.

[alchemik]

Łaknienia. Tytuł świetnie określa treść pod nim ukrytą.
Łaknienie to głód. Głód miłości, bliskości, głód dotyków.

Wspomnienia o przeminionym?
A może o przemijającym tylko w lęku końca (chłodu dotyków nieśmiale ostatnich), bowiem ona jeszcze jest, ale coraz bardziej odległa.
W podcieniach zbierają się myśli.
Bardzo ładne określenie myśli coraz bardziej mrocznych przez obawę końca miłości.
W podcieniach, a jednak wciąż świetliste, gorące. I już bez rozróżnienia chwil dobrych i złych. Ważne, że wspólnych.
Prośba, nieme błaganie o jeszcze jeden pocałunek, mimo bolesnej akceptacji rozstania.

To ciekawie napisany wiersz o miłości, która odchodzi zostawiając swoje piętno na duszy.
Liryka tęsknoty i odchodzenia.