Kostucha z salonu urody

[Sede Vacante]

Pani Śmierć się wzbogaca.
Coraz tandetniej wygląda, odkąd ludzie
kochają smak zgnilizny uznanych.
Diamentowe kolie,
suknie ze złota,
a kosa, z kryształu.
Spływają łzy tłuste na panią Śmierć.
Ogłupiała, jak koza, bo
nigdy wcześniej, nikt nie witał jej w taki sposób.

Pani Śmierć uczęszcza do najlepszych artystów
od naprawiania piękna naturalnego.
Obłożyli ją aksamitnym ciałem,
wsadzili oczy,
pomalowali nowiutkie usta...

Nosi koronkową bieliznę za krocie
i już nie chadza piechotą.
Odkąd ludzie kochają zarabiać na trupach,
wozi się limuzynami.

Fabryki działają na podwójnych obrotach.
Teraz wszystko nosi imię denata, a
każdy szanujący się obywatel,
gorzko zapłacze,
płacąc za jego biografię.

Pani Śmierć stoi w kolejce po pałac.
Podobno wykupiła wczasy na Krecie.
Zgłupiała jak koza.
Nikt, nigdy wcześniej, tak jej nie błogosławił...

[alchemik]

Ironiczna, napisana z humorem personifikacja śmierci.
Personifikacja śmierci, to niemal norma w wierszach i opowiadaniach.
A więc to nie jest chwyt nowy.
Ale napisane jest to na tyle lekko i z delikatnym humorem ironii, że czyta się całkiem przyjemnie.
Tu raczej chodzi, o współczesną zmianię stosunku do śmierci.
O to, że na śmierci nieźle się zarabia.
Oczywiście zarabiało się i niegdyś.
A jednak teraz mamy masówki i reklamy.

Ty oczywiście, Sede, wiesz, że ja pewno skróciłbym wiersz znacznie, wyrzucił nadmiar epitetów, niepotrzebnych zaimków, powtórzeń. Co się da, żeby wiersz był bardziej zgrabny estetycznie.

Ale to jest właśnie osobista kwestia spojrzenia na estetykę.

[anastazja]

Absolutnie prawdziwe oblicze (nie śmierci) zakładów pogrzebowych. Klasycznie i z ironią. Bardzo mi się...Sede.

[Sede Vacante]

Dziękuję!