***

[Damian Sawa]

zanieśli cię synku w drewnianym pudełku
bez kołysanki i wesołych pogaduszek
nikt nie zmuszał byś oczka zamknął

zaniosło cię synku czterech silnych mężczyzn
z twarzami jak kamienie bacznie krocząc przed siebie
tyle słów nieporządku świata

mówiłeś - życie to świst kółek deskorolki
piłka w siatce bramki

zanieśli cię synku w dniu urodzin
tort bez świeczek i zakończona historia
siedzę przy tobie i nie wiem jak powinno być

[Sede Vacante]

Bardzo smutny, przejmujący wiersz. Tutaj aż trudno jest napisać coś krytycznego. Ale to o czymś mówi. Bo wierszy o śmierci bliskich, o wszelakich tragediach jest masa. I wydaje się, że się nie powinno komentowac wtedy "in minus" - bo tragedii się nie krytykuje.
A jednak. Jest tyle wierszydeł zahaczających o naprawdę smutne tematy, jak choćby ten, ale napisanych tak dennie, że aż głupio człowiekowi, że nim nie wstrząsają.
Przypominam sobie kilka takich wierszydeł, jak jakaś Pani pisała o swych dzieciach, że im tam źle i w ogóle. Ale koszmarnie to pisała i nijak nie mogłem się nad ich losem ulitować.
A tu, od razu chce się autentycznie płakać. Tu nie ma banału, tu czuję realną rozpacz. Niemalże idę w kondukcie żałobnym. To nie wiersz o tragedii, ale tragedia opisana słowem poety.

Taki przykład prostej mowy ojca do synka, którego już nie ma na tym świecie. Ale tak przejmująco napisany ten wiersz, że łamie człowieka.
Brawo.

[anastazja]

Oj Damian, kiedyś pęknie mi serce. Ale nie żałowałabym. Pisz mi tak dalej. Uwielbiam w takim stylu. Ale już wiesz.
Przytulam wiersz. Pozdrawiam.