Sanktuarium.

[Karma]

W prostych narkomaniach
piach i dużo ciepła.
Pęknięcia wzdłuż kręgosłupa,
które nie blakną choćbyś miał uschnąć.

Każda kropla jest kapslem,
a każdy promień butelką,
rzuconą gdzieś w przestrzeń.
Wspomnieniem potrzeb.
o których nie zdarza ci się już nawet

napomknąć.

[Ratana]

Kolejny Twój dobry utwór : ) ładnie malujesz metaforami (szczególnie podobają mi się pęknięcia wzdłuż kręgosłupa), nie ma gadulstwa ani przeintelektualizowania. Druga strofa przywodzi mi na myśl człowieka na (lub po) odwyku. Kogoś, kto zerwał z uzależnieniem, lub być może jest już martwy dlatego nie trawią go demony alkoholowo-narkotykowe. Pierwsza strofa trochę tajemnicza. Tan piach i usychanie kojarzą się ze śmiercią.

[Karma]

Chyba jednak bierzesz zbyt dosłownie

[Mirek]

używki, narkotyki, alkohol ... poprawiacze świata ino czy go trzeba poprawiać
smutno

[Karma]

Eh. Jak wyżej.

[Ratana]

W momencie publikacji utworu autor umiera. Od teraz interpretacja zależy od czytelnika. Jeśli nie jest zbieżna z zamierzeniem autora, to znaczy, że nie dał on wystarczająco dużo wskazówek do jej odnalezienia ; )

[Karma]

Nie będę komentowała, bo wyjdę na burka. Ale mam inne zdanie

[eka]

W prostych narkomaniach
piach i dużo ciepła.
Pęknięcia wzdłuż kręgosłupa,
które nie blakną choćbyś miał uschnąć.

Każda kropla jest kapslem,
a każdy promień butelką,
rzuconą gdzieś w przestrzeń.
Wspomnieniem potrzeb.
o których nie zdarza ci się już nawet

napomknąć.

Cóż, tytuł zaprzecza treści, jak na Ciebie zbyt oczywistej w wyrażaniu. Spojrzałam na komentarze, no tak. Więc weźmy ją pod lupę, ot, choćby owe proste narkomanie. Czemu proste? Chemicznie nieskomplikowane? Czyli uzależnienia bez konieczności materialnego pośrednika. Żaden napój, choć kapsel i butelka sugeruje tani bełt lub piwo.
Piach i dużo ciepła... hmm... nieważne, że pęknięcia.
Uczucie jak uzależnienie, abstynencja od fizyczności, bo i tak ciepło w sanktuarium pamięci.

---------------------------

Zapis. Przecinek zamiast kropki po potrzeb oraz brak przecinka po blakną.
Kropka po tytule... pamiętam, tak chcesz się zapisać w pamięci pokoleń.

[Karma]

Nie - nikt mi nie umiał na chłopski rozum wytłumaczyć, czemu tej kropki ma tam nie być. Poza tym, u mnie często tytuł jest puentą. Co do interpretacji - martwi nie mają prawa głosu. Resztę poprawię. Aha - i mnie znając właśnie, nie wolno chyba brać dosłownie. Ale jak wspominałam - zdechł w butach :P

[alchemik]

Ja, to już doskonale wiem, że Ty piszesz o miłości, o miłościach zaległych gdzieś tam wzdłuż pęknięć kregosłupa, czy innych rekwizytów zaległych, choćby na półkach kuchennych czy bibliotecznych.
Co czyni, że moja interpretacja nie zadawala Cię tak, jak świeże spojrzenie innych.

A jednak twój tytuł Sanktuarium dosyć mocno przeciwstawia się narzuconej przez użycie wyrażeń ze zbioru uzależnień prostych, linii najmniejszego oporu przy czytaniu.
Mają tylko zwrócic uwagę na uzależnienie.
Ale Ty, o tym uzależnieniu od uczuć pogmatwanych, od miłości.

Snktuarium pamięci, która jest sanktuarium duszy.

A kto ją tam wie, gdzie zalega ta dusza. wzdłuż szczelin kregosłupa, może w wierszach, albo gorącym piachu wspomnień, czy też może w tytule z kropką.

Nie obruszaj się więc na nowych czytelników. Daj im poznać inne Twoje wiersze, tak jak umożliwiłeś to mi.
W końcu, to Ty sam ich zwodzisz wydając im metafory na przynętę.

Dobry wiersz, bezprądowa.