Pod patronatem

[Alek Osiński]

Miłe chwile wieczoru mocno gryzą w gardle; dymy
ze spacerów po łące na tyły papierniczych zakładów,
zaczynają stopniowo doskwierać skrzydlatym

prelegentom. Wciąż jednak szukają w kałużach
zaginionych miast, któryś nawet krzyknął;
popatrzcie - nowy świat, zupełnie jakbym mógł

jeszcze pamiętać. Wyschnięty wiąz i bezpańskie psy,
kiedy gonią w kółko, mężnie trwając przy nadziei
rozległych perspektyw. Ciekawe, czy zagnało je tutaj

to samo co nas i to samo pociąga z powrotem.
Żadnych warunków wstępnych, tylko boska opieka
jednej z pozarządowych instytucji.

[alchemik]

Jest mi dosyć trudno zinterpretować ten wiersz, bo jest w nim pełno niejednoznaczności ukrytych za ciekawymi przerzutniami. Na pierwszy rzut oka jakiś podmiejski pejzaż, bowiem w tle papiernia.
Odczuwa się, że tak jak jest to pobrzeże miasta, tak jest to jakiś boczny tor dla bohaterów wiersza.
Wyłowiłem, że coś ich tam zagnalo, a więc niezupełnie wlasna wola, raczej nieciekawy los, błędy jakieś.
Spokój przedmieścia jest złudny. Na zewnątrz niemal wiejski krajobraz. Ptaki, może bociany brodzące w kałużach. Bezpańskie psy pozostawione same sobie gonią wlasne ogony. I tu mi się nasuwa, że te psy symbolizują też ludzi. Równie bezpańskich. Jakaś metafora odstawienia. Od świata, kotłującego się w emocjach rzeczywistosci wielkich miast, gdzie tłumy i samotność w tłumie. Gdzie pokusy i błędy. Wygrane i przegrane. Gdzie życie pędzi falą tsunami, niosącą na swym grzbiecie w tempie, które nie pozwala na głeboką obserwację świata, uczestniczenia w nim, budowania. Jedyna głębia to ta, która pochłania na zawsze słabszych. Niektórych fala wyrzuca na brzeg. Słabych, gołych. Poza nawias. Czy mają szczęście?
Czy powrócą na ocean w nowo zbudowanych łodziach. Tymczasem w okolicach papierni budowana jest arka.
Wyschnięty wiąz, to taki pozbawiony nadziei. Tęsknota za normalnym życiem.

Pensjonariusze pozarządowej instytucji.

I tu konfabuluję, strzelam, może nadinterpretuję. Może chodzi o jakiś ośrodek dla bezdomnych, dla ludzi z marginesu życia. A może o placówkę psychoterapeutyczną, powiedzmy odwykową?
Jakby nie było, w jakiś sposob zauroczył mnie ten wiersz. Choć emocje, w ktorych się zanurzyłem nie są dobre. Bardziej poczucie beznadziejności niż nieśmiała nadzieja, tęsknota.
A jednocześnie odkrywanie nowego spokoju. Ten podmiejski, leniwy pejzaż. Inny świat.

Alek, to bardzo dobry wiersz.
Metafora mnie urzekła. Nie jestem pewien swojej interpretacji, ale to nic nie zmienia.

[lczerwosz]

skrzydlaci prelegenci to może lektorzy partyjni
ale komuna się skończyła, więc już tylko płonna nadzieja,
a już nowy świat
a ta pozarządowa instytucja to była kiedyś bardzo rządowa
bardzo
aż boję się nazwać

[Gajka]

Zgadzam się z moimi przedmówcami, pewnie to egzystencja w Domu Pomocy, chociaż nie do końca jestem przekonana. Podobają mi się metafory

pozdrawiam

[Alek Osiński]

Dzięki za komentarze:)

Leszku, z komuną to raczej nie ma nic wspólnego, ale prelegentów
nigdy nie brakuje. A tak właściwie to jaką instytucję miałeś na myśli?

[lczerwosz]

tych instytucji to już jest kilka, ale faktycznie, nie pasują.

[alchemik]

Jest tych instytucji, od groma. Zależy, jaka frakcja obejmie patronat filantropiczny.

[em_]

Nie jestem pewna, o czym jest ten wiersz,
ale czytało się dobrze.
Pozdrawiam

[eka]

Nie ma co - pod patronatem Pegaza (raj - czyściec), opiekuńcze muzy - prelegenci, w stanie spoczynku (może wiecznego) ludzie papieru i pióra.

Melancholia i pragnienie świętego spokoju.


Fajny wiersz.