Koniec jest początkiem, Uroburos, czyli niekończący się wiersz

[alchemik]

Lucia, moja czarownico, wiedźmo wspaniała.
Ja tam zgubiłem r w literówce.
Chodziło o trunki z gron winorośli z Ardenów.
Wikipedja niepotrzebna, sorry.


Tymczasem dajcie mi stakańczyk nalewek domowych.
O pigwówce śnię, ślinię, zresztą wiśnie równie wspaniałe,
albo różne zioła, których aromat ożywia owoce.
Una strega z Krakowa może mnie w podwoje swoje przyjmie.
I da się spróbować. Hmmm, choćby nalewki swojej.

[pallas]

I da się spróbować. Hmmm, choćby nalewki swojej.
Wiśnie najlepsze z ukradzionej wierzby.
Nikt się nie dowie o czynie tym.
Jednak ja pamiętać będę o wisielcu. Z nad wiśni.

[alchemik]

Jednak ja pamiętać będę o wisielcu. Znad wiśni.
I nieraz mi się przyśni ta biedna mała wiśnia i pięty
brudne, biegające w przestrzeni odchodzącej odmętach.
Spróbuj nalewki z owoców jej. Uważasz, że za wcześnie?

[pallas]

Spróbuj nalewki z owoców jej. Uważasz, że za wcześnie?
Każda pora dobra. Tylko nie na wiśniówkę.
Sok lepszy jest na smutki. Chyba się mylę.
Nikt soku nie zamieni z poetą?

[eka]

Nikt soku nie zamieni z poetą? W winnicach niepokój,
wersy nabrzmiewają jak grona zielone, metafory tną,
obejmują pointy. Już dobrze, odpocznij, w czysty słój
przeleję prześwietlone słowa. Tonąć – każę zmysłom.

[pallas]

Przeleję prześwietlone słowa. Tonąć – każę zmysłom.
By wszystko w pustce eteru zginęło,
I nie znajdziemy tego w głowach Geniuszy,to tajemnica,
I lepiej, aby pozostała w początkach i na końcu słowa.

[alchemik]

Witaj, Eka, w zabawie. Cieszę się z Twojego udziału, tym bardziej, że podchodzisz do tego z powagą pozbawioną beztroski odpowiedzi na chybcika i z niewątpliwym talentem.

Przeleję prześwietlone słowa. Tonąć każę zmysłom
pod powierzchnią złocistą zaczerpniętych słońcem.
Bosymi stopy udeptanym w kadzi wyraz przy wyrazie - czytam.
Grona, co bez końca i bez początku plyną ku veritas.

O! Spóźniłem się Pallasie.
Następca ma wybór lub ulubioną przeze mnie kompilację dwóch wersów z dwóch odpowiedzi.

Co ciekawe, mamy podobną ideę w odpowiedziach moich i Pallasa.

[eka]

I lepiej, aby pozostała w początkach i na końcu słowa,
pod powierzchnią złocistą zaczerpniętych słońcem
szeptów, ledwie zakurzonych rojeń, w których lekko,
nieśpiesznie prawda wygrywa, nawet gdy jest końcem.

[Lucile]

nieśpiesznie prawda wygrywa, nawet gdy jest końcem
poszłaś sobie, niewdzięczna, po kwiecistej łące
chociaż tamta - to tylko zła kobieta była,
czy na naszym życiu zaważy ta jedna chwila?

[alchemik]

Czy na naszym życiu zaważy ta jedna chwila?
Choćby wżarła się w pierś iskrą, solą w oko.
Z pretensją do wieczności, łykając swój ogon.
Nie sięgając, więc w pląsie, psim odwiecznym tańcu,
w pogoni za minionym, przyszłe odkryć karty.
Czyż można aż tyle, w mrok dążąc, głowę wsadzając w tyłek?