Spacerownik (1)

[Gloinnen]

dedykowane...

Kocham cię całym żarem, który niosłam w piersi
Przez mrok smutków; dziecinną wiarą wbrew niedoli (…)
(E. Barrett Browning)


dziś mam za nic pozory - drwij gdy się ośmieszam
gorzką prośbą skazańca – żałosna jak – przebacz

z rozpłatanych nadgarstków w noc wytryśnie lawa
i nikt mi nie zarzuci że to zwykły banał

odsłonięta przed światem – któregoś jest częścią –
na kolanach zaczekam – aż mnie wessie ciemność

otchłań dno ma skaliste - uderzę weń głową,
już nie będę się skarżyć nad kartką przewrotną

kalecz w gwiazdach bez końca – strzaskaj słowem pamięć
twój ból przejmę ukradkiem – tak nam będzie łatwiej.

światłowody rozerwie nieustanny rozdźwięk
zgodnie z twoim życzeniem – przeminę i spłonę.


____________________
Glo.

[Julka]

Wiem coś na temat pisania takich wierszy.
To się nazywa krzyk duszy.
Od kiedy Cię znam, wiem, że taki krzyk, nie pasuje od Ciebie.
No chyba, że Cię naszło pożartować z płaczących dusz.
Ale to widzisz jest tak: że gdybyśmy byli mądrzejsi o mądrość, która jest nam potrzebna,
kiedy nas coś zaskoczy, to nie potrzebna byłaby nam żadna mądrość,
prócz tej, którą zawsze powinniśmy mieć we własnym zanadrzu.
wtedy nie byłoby krzyczących dusz

A z czasem wszystko mija,
bo los ma zmienne twarze,
dziś nie poskąpi kija,
a jutro śmiać się każe.

Trzeba się wziąć za bary,
nie czekać na przegraną
i w myśl Scarlett Ohary -
martwić się jutro rano.



Pisz Glo takie wiersze - są najpiękniejsze.

[Gloinnen]

Krzyk duszy? O rety...

Aż mi głupio. No bo ten wiersz w zasadzie to złamanie wszystkich głoszonych przeze mnie z niezachwianą pewnością prawd objawionych na temat poezji. Nawet nie będę próbowała się w jakikolwiek sposób bronić.

Nie jestem delikatną kobietką. Hehehe. Tylko nie to. Po prostu mam za swoje i już. Wszystko dzieje się prawidłowo, za błędy trzeba zapłacić...W ten sposób człowiek mądrzeje, choć nie zawsze. A czas płynie nieubłaganie naprzód. Dziś wydaje nam się, że ten jego upływ jest bezlitosny, kiedyś może będziemy wdzięczni mu za to, że wszystko przemija, uznamy to za wielki dar.

Wiersz faktycznie zrodzony z jęku zranionej duszy nad otchłanią. Nie do pomyślenia. Degrengolada peelki kompromitująca. Autorki jeszcze gorsza. Tym bardziej cieszę się, że Ci się ten tekst spodobał pomimo tego, że ja osobiście oceniam go jako żałosny - zarówno jeśli chodzi o smętną treść, jak i o nędzną formę. Jedyne, czego nie można mu odmówić, to ciężar emocjonalny. Taki, że można nim obdzielić pół kompanii wojska.

Dziękuję za komentarz, obecność pod wierszem i miłe słowo,



Glo.

[Abi]

dedykowane...

No bo ten wiersz w zasadzie to złamanie wszystkich głoszonych przeze mnie z niezachwianą pewnością prawd objawionych na temat poezji.

podciągając odczucia pod powyższe...
zaznaczam się, Glo
doradzając nieco tajemniczości... : )

A.

[Gloinnen]

A czy ja coś gdzieś mówię, że diabeł ma rogi?

Glo.

[e_14scie]

normalnie dzwonią na trwogę

[Abi]

A czy ja coś gdzieś mówię, że diabeł ma rogi?

a gdzież te rogi ujrzała?

[Gloinnen]

normalnie dzwonią na trwogę

???

A w którym kościele?

a gdzież te rogi ujrzała?

Zgodnie z Twoją sugestią - tajemniczość przede wszystkim...

[Abi]

Zgodnie z Twoją sugestią - tajemniczość przede wszystkim...

jedni sugerują,
inni o d... tłuką ; )

[Gloinnen]

Bo nic, co ludzkie...

Serwer zniesie wszystko...